ماجرای صدور مجوز حرفه‌ای برای استقلال و پرسپولیس به صورت یک زخم کهنه در فوتبال ایران درآمده است. زخمی که نماد همه سومدیریت‌های تکراری و طولانی در فوتبال و مملکت ماست.
دیدارنیوز ـ سجاد شجاعی: سال‌هاست با سند سازی و دور زدن قانون و استفاده از روشهای کدخدامنشانه سعی می‌کنیم مجوز حرفه ای نمایندگان حاضر در لیگ قهرمانان آسیا را بگیریم و هر بار هم قول می‌دهیم سال بعد ایرادات را برطرف کنیم و تا امسال هم با این روش توانستیم محرومیت‌ها گذر کنیم، اما به نظر می‌رسد این بار راه‌های دور زدن قانون مسدود شده و هم سندهای ارائه شده اعتبار سابق را نزد ای اف سی ندارند.
ظاهرا مدیران ورزش کشور متوجه نیستند که نهادهای بین‌المللی فوتبال اساسا آنها را به رسمیت نمی‌شناسند و متولیان فوتبال در کشورها را نهادهایی به کلی غیر دولتی می‌دانند که نباید گوش به فرمان دستورات وزیر و وکیل باشند. با همه این احوال، طبق شنیده‌ها جناب وزیر ورزش دستور دادند که مجوز حرفه‌ای سرخابی‌ها صادر شود و به کنفدراسیون آسیا هم تعهد بدهند که تا ظرف ۳ ماه آینده مشکلات برطرف می‌شود ولی واقعا مشکلاتی مثل مالکیت مشترک، مشکل مالیاتی و تراز مالی و... ظرف ۳ ماه قابل حل است؟
اگر چنین بود چرا در طول چندین سال گذشته حل نشد؟ واقعا در ۳ ماه آینده چه معجزه ای قرار است رخ دهد؟ یعنی در این مدت کوتاه پرسپولیس و استقلال خصوصی می‌شوند؟ بدهی‌های تمام شاکیان داخلی و خارجی تسویه می‌شود؟ انباشت بدهی مالیاتی دو تیم تسویه می‌شود؟ از اینها مهم‌تر اینکه مشکلاتی مثل حق پخش که حتی تیم ملی را هم در مسابقات خارج از ایران با مشکل مواجه کرده و در آخرین نمونه آن، به گزارشگر اعزامی صدا و سیما در مسابقه ایران و امارات در دبی اجازه گزارش داده نشده،حل می‌شود؟
تا کی می‌شود به بهانه کرونا و در ظاهر مسابقات را بدون تماشاگر برگزار کنیم در حالی که در اصل داریم از ورود بانوان به ورزشگاه فرار می‌کنیم؟ ظاهراً سیاست مدیران باشگاهها و وزارت ورزش انتقال بحران از امروز به فرداست تا شاید از این ستون به آن ستون فرجی حاصل شود، غافل از اینکه روزی این ستون‌ها به اتمام می‌رسد و انتهای این مسیر دیوار بلندی است که همه چیز را به بن بست می‌کشاند.
