انقلاب‌ها محصول امید و امید بخشی هستند، زیرا ادعای بهتر شدن شرایط را دارند و اتوپیا‌هایی را برای افراد ترسیم می‌کنند، اما تحقق این وعده‌ها و امیدبخشی‌ها پس از پیروزی انقلاب و دوران پس از آن غیرممکن می‌شود و از اینجاست که امید با توتالیتاریسم مرتبط می‌شود. اما نکته‌ای که اغلب در این حس ناکامی فراموش می‌شود این است که تجربه وقوع انقلاب با تجربه پس از آن یکی گرفته می‌شود، نتیجه این اشتباه در تحلیل انقلاب‌ها این می‌شود که جامعه پس از گذشت چند نسل از تجربه انقلاب به تلخی متوجه می‌شود که آنچه به دست آمده تناسبی با بهایی که پرداخته ندارد.

پوران شریعت‌رضوی هرچند بعد از پیروزی انقلاب به عنوان شخصی فرهنگی بازنشسته شده بود، ولی نهایتا برای حفظ گفتمان شوهرش، کمر همت بست و تا همین اواخر، زندگی خود را در اختیار فرهنگ و به خصوص انتشار آثار دکتر شریعتی گذاشت. او سعی کرد آثار دکتر شریعتی را بدون کمترین سانسور، منتشر و در اختیار مردم ایران قرار دهد و برای اینکه حفظ امانت کرده باشد حتی دست نوشته‌ها و نوشته‌های خصوصی او را جمع آوری و منتشر کرد.

نظام شاهنشاهي که تازه از بيستم خرداد از خروج شريعتي با نام علي مزيناني آگاه شده و رد پاي او را در انگلستان يافته بود، از ابعاد گسترده پخش خبر مرگ شريعتي به وحشت مي‌افتد و مي‌کوشد اين فضا را مديريت کند. چه کند؟ مجوز مراسم بدهد يا ندهد؟ در مسجد باشد يا در دانشگاه؟ در تهران يا مشهد؟ در خانه‌ها يا در خيابان‌ها...؟ برگزاري مراسم را به دوستانش بسپارد يا به خانواده، به دانشگاهيان يا به فعالان سياسي و ...؟