مازیار خسروی

اگر سال ۷۸ بعد از انتخابات مجلس ششم درِ حزب باز می‌شد و بدنه فربه می‌شد شاید آن وضعیتی که ۸۲ رخ داد، اتفاق نمی‌افتاد. به ‌نظر می‌رسید سران آن موقع مشارکت از هراسِ در‌رفتن سررشته حزب از دستشان، جلوی عضوگیری گسترده و آمدن بدنه تازه‌نفس را گرفتند و ترجیح دادند با یک هسته مرکزی منسجم کار خودشان را ادامه دهند.

بيش از آنکه تعداد معترضان دي‌ماه مهم باشد، احساس به بن‌بست‌خوردگي، آن هم تنها چند ماه بعد از انتخاباتي با مشارکت بالاست که اهميت دارد؛ يعني مردم به اميد تغيير و اصلاح پاي صندوق رأي رفتند، هرچه مي‌توانستند از طريق رأي خود به دست آوردند، به دست آوردند، اما به آنچه مي‌خواستند نرسيدند.