انقلاب‌ها محصول امید و امید بخشی هستند، زیرا ادعای بهتر شدن شرایط را دارند و اتوپیا‌هایی را برای افراد ترسیم می‌کنند، اما تحقق این وعده‌ها و امیدبخشی‌ها پس از پیروزی انقلاب و دوران پس از آن غیرممکن می‌شود و از اینجاست که امید با توتالیتاریسم مرتبط می‌شود. اما نکته‌ای که اغلب در این حس ناکامی فراموش می‌شود این است که تجربه وقوع انقلاب با تجربه پس از آن یکی گرفته می‌شود، نتیجه این اشتباه در تحلیل انقلاب‌ها این می‌شود که جامعه پس از گذشت چند نسل از تجربه انقلاب به تلخی متوجه می‌شود که آنچه به دست آمده تناسبی با بهایی که پرداخته ندارد.