مصطفی پهلوانی، عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران در یادداشتی به بحران دموکراسی مستقیم و نمایندگی در ایران و خاورمیانه پرداخته است.

اصلاح طلبان باید بر اساس قرارداد مکتوب با تیم آقای روحانی ائتلاف می‌کردند. ممکن است گفته شود در آستانه انتخابات چنین کاری امکان پذیر نبود، اما پس از پایان انتخابات و هنگام تعیین تکلیف دولت و چینش وزرای دولت می‌توانستند چنین کاری انجام دهند. یعنی اصلاح طلبان می‌بایست در قبال انتقال سرمایه اصلاح طلبی به دولت، تضمین‌هایی برای پیگیری آرمان‌های گفتمان اصلاح طلبی می‌گرفتند، اما متأسفانه به نظر می‌رسد که به اندازه کافی در ساختار فکری و سازمان اجرایی گفتمان اصلاح طلبی، دوراندیشی لازم وجود نداشته و ندارد و به علاوه بخشی از اصلاح طلبان حضور در قدرت را یک مزیت برای استمرار اصلاح طلبی تلقی می‌کنند، به همین دلیل می‌توانیم از این تعبیر استفاده کنیم که اصلاح طلبان سرمایه تاریخی خود را در قبال حضور در قدرت، آن هم در دوره‌ای کوتاه مدت، مبادله کردند؛ بنابراین بدون این که ارزش افزوده‌ای به کف آورند بخش عمده‌ای از ارزش افزوده تاریخی اصلاح طلبی را از بین بردند. این جا است که تعبیر استمرار طلبان معنا پیدا می‌کند.