یکی از مشکلاتی که گریبان­گیر تمام فیلمسازان علاقمند به ژانر "تریلر" در ایران است، عدم تطابق فضای رئال اجتماعی آنها با ایده های فانتزی روانکاوانه است. بستر فیلم هایی نظیر "مردی بدون سایه" به هیچ وجه کشش تحمل وزن المان های استعاره ای فضای تریلر را ندارد. نمی­توان همزمان هم مستند ساخت و هم از استعاره های وابسته به "فرا واقعی بودن" استفاده کرد و همین نیز جدی ترین ایراد فیلم نه چندان دلچسب علیرضا رئیسیان است.

در فیلم، همه چیز هست و هیچ نیست. دائم منتظریم تا کار فیلم آغاز شود و بین خود و مخاطب یک درگیری/دیالکتیک به وجود آورد که هرگز این اتفاق نمی­افتد. با نگاهی به اثر قبلی یزدانیان یعنی"در دنیای تو ساعت چند است؟" این ایده­ مرکزی به درستی یافت می­شود، این خلأ اما در "ناگهان درخت" ملموس است و آزاردهنده. پلات و طرحی در کار نیست. انگار که فیلم با ساختاری کُلاژگونه، متشکل است از ارکان مختلف و متفاوت تصویری که هرکدام به نوبه خود تاثیری متفاوت بر مخاطب می­گذارند.