جشنواره فیلم فجر - صفحه 40

در کل، فیلم حرف عجیبی برای گفتن ندارد غیر از این که یک درام درجه چندم است (که اگر مسعود کیمیایی آن را پشتیبانی نمی‌کرد ممکن بود اتفاق‌های بدتری فیلم را تهدید کند) با چاشنی سکانس‌های سرشار از کلیشه که بیشتر شبیه به بازی‌های کامپیوتری است و جولان دادن ماشین‌های اسپرت و گران قیمت که فقط برای لحظاتی شاهد آن‌ها هستیم و وجود بازیگران چهره که غیر از حقیقت دوست، هیچ کدام از پس نقش هایشان برنیامده اند.

طلا، صرفا اعتراضی در مورد سختیِ زندگی جوانان نیست و خیلی هم در بند به تصویر کشیدن معضلاتشان نیست، آنچه که طلا در سر دارد، تاثیری است که این مشکلات و موانع روی شخصیت آدم­‌های فیلم می­ گذارد. سیر نزولی فیلم از یک ملودرام با رفیق­‌های صمیمی و صمیمیت­‌های آنچنانی، به سمت دعوا‌ها و دزدی­ها و حتی قتل حرکت می­ کند. طلا، هرچند که بهترین فیلم شهبازی نیست و در کارنامه این فیلمساز می­ توان فیلم­‌های بهتری هم یافت، اما قابل انکار نیست که در راستای همان آثار پیشین شهبازی است و نوید یک فیلمساز مولف با دغدغه­‌های اجتماعی و علاقمند به نسل جوان را می­ دهد.