جنگلی بکر و سبز، سایه‌ی درختان، پچ‌پچ آرام باد با برگ‌ها، آوای زنگوله‌ای در دوردست که خبر از نزدیک شدن گله‌ می‌دهد و اندکی بعد، زنی روستایی در جاده‌ای که هم‌نشینی شاخه‌های درهم‌تنیده، سکوت و سایه‌‍‌ای آرامبخش بر تمام آن گسترده، از راه می‌رسد و با چند ظرف شیر نشان روستا را به ما می‌دهد. اینجا مازندران، آغاز سالِ نو باستانی تبری است و پشت این کوه‌ها که چندان دور نیست، زندگی هنوز جریان دارد.