شب‌های تهران

هوای مه آلود رنگ سیاه شب را سفید کرده است. ساعت از ۱۲ شب گذشته. تلالو برق چراغ‌های نئون، شبانه همه‌چیز را در نوری جادویی غرق می‌کند. از خط تهرانپارس-  آزادی شروع می‌کنم. ایستگاه پیچ‌شمیران سوار می‌شوم. انتهای اتوبوس می‌نشینم. اتوبوس خلوت نیست. در گوشه اتوبوس، گدا دستفروشی چمباتمه زده و بساطش را کف اتوبوس پهن کرده است. در میانه‌های خواب و بیداری چشم‌های سرگردانش، قدرت تمرکزشان را از دست داده‌اند. چنانکه گویی هیچ رابطه‌ای با مکان ندارد و زمان برایش ایستاده است. زود می‌گذرد؟ دیر می‌گذرد؟

شب‌های تهران از روزهایش قشنگ‌تر است. این اعتقادی است که بسیاری از شهروندان و کارشناسان گردشگری دارند، اما بستر لازم برای بهره‌بری از شب‌های تهران فراهم نیست. نبود آلودگی‌های زیست‌محیطی و صوتی و ترافیکی در شب و جاذبه‌هایی که اماکن مختلف پایتخت در ساعات شب دارند، فرصتی برای حضور شهروندان به حستب می‌آید که تاکنون کمترین استفاده از آن شده است.