دیدارنیوز- مرضیه حسینی: منطقه کاجو جزو مناطق محروم شهرستان قصر قند در استان سیستان و بلوچستان است. در این منطقه یعنی از شهرستان قصرقند تا بالا دست رودخانه کاجو نزدیک به ۳۰ روستا وجود دارد که جمعیتی در حدود ۱۰ هزار نفر را در خود جای داده است. در این منطقه هیچ جاده‌ای برای ارتباط با سایر مناطق و نزدیک‌ترین شهر در منطقه وجود ندارد. تنها راه موجود که از میان بستر رودخانه است که هنگام بارندگی کاملا مسدود می‌شود. بارش‌های فصل زمستان و بارندگی‌های موسمی به جز مسدود کردن مسیر میان رودخانه، ارتباط منطقه قصرقند با مناطق اطراف را نیز به مدت چند روز به کلی قطع می‌کنند. روستا‌های پایین دست هم از حیث جاده وضعیت بهتری ندارند. فقدان جاده مشکلات جدی برای روستا‌های منطقه قصر قند در حوزه آموزش، بهداشت و ارتباطات و حمل و نقل ایجاد کرده است.
نعیم ملازهی یکی از اهالی کاجو در صحبت با
«دیدار» از دشواری‌های مردم کاجو می‌گوید.
ملازهی در ابتدا به رودخانه‌های استان گفت: حوزه جنوب استان سیستان و بلوچستان دو رودخانه بزرگ به نام‌های کاجو و سرباز دارد. این دو رودخانه در اغلب فصول سال پر آب اند، مسیر رودخانه کاجو تا رسیدن به قصر قند بیش از ۴۵ کیلومتر است و اغلب روستا‌ها این منطقه به صورت طولی در دو طرف رودخانه قرار گرفته اند و همه این روستا‌ها از دسترسی به جاده ارتباطی محروم اند. این نبود راه ارتباطی سبب شده که اهالی روستا هنگامی که مشکل یا احتیاجی دارند نتوانند به شهرستان‌های نزدیک مانند نیک شهر و سرباز و یا قصرقند بروند.
پتو، آمبولانس دستی ما
نعیم ملازهی ادامه داد: شهرستان قصر قند و منطقه کاجو به جز بارش‌های زمستانی، بارندگی‌های موسوم به «مونسون» را نیز تجربه می‌کند. این بارندگی مناطق بالا دست کاجو و کل مسیر رودخانه تا رسیدن به دریا که دارای جمعیتی در حدود ۳۰ هزار نفر است را متاثر می‌کند به این معنا که برق و همچنین راه ارتباطی مردم قطع می‌شود و این قطعی رو‌زها و حتی هفته‌ها ادامه دارد. به عنوان مثال در همین روز‌های اول تیرماه بارش‌های مونسون و قطع شدن راه‌های ارتباطی را شاهد بودیم. اهالی روستا در هنگام مسدود شدن مسیر رودخانه به دلایل مختلف بیمار شده و نیاز به دکتر و درمانگاه پیدا می‌کنند. مثلا افرادی دچار عقرب گزیدگی و مار گزیدگی می‌شوند، زن بارداری در موقعیت زایمان قرار می‌گیرد و به ماما نیاز دارد، یا مبتلا به کرونا شده و لازم است به دکتر مراجعه کند، این افراد هیچ راهی برای خارج شدن از روستایشان ندارند.
«مجبوریم مریض را لای پتو پیچانده و وارد رودخانه شویم و در حالی که آب تا کمر می‌آید از رودخانه عبور کرده و پس از آن بیش از ۱۰ کیلومتر در مسیری دشوار پیاده راه بریم تا از طریق روستای «گربَن» به روستای «میرچ» و از آنجا در مسیری سنگلاخی به مرکز شهرستان و درمانگاه برسیم. این درحالی است که راه مورد نیاز برای حل این مشکل تنها ۴۰ کیلومتر است و هزینه چندانی هم در بر ندارد»
نعیم ملازهی در اخر افزود: در کنار مشکل درمانگاه و خدمات درمانی و آموزشی، نبود جاده تهیه سوخت را هم برای اهالی دشوار کرده است. مردم مجبورند از سر ماه بلرزند یا به طریقی از وسط رودخانه رد شده و سوخت تهیه کنند.
