ریشه کنی محرومیت با توزیع یک وعده سبزی پلو با ماهی!

دیدارنیوزـ مرضیه حسینی: خبر وعده توزیع غذای شب عید در بین کارتن خواب‌ها و در همین راستا توضیح برنامه شهرداری تهران برای «عید مهربانی‌ها»، تاسف برانگیز و نمایانگر اوج بی برنامگی این نهاد عریض و طویل در مواجهه با معضلات اجتماعی است. اینکه کل شهرداری تهران و مسئولین ۲۲ منطقه و سازمان خدمات اجتماعی شهرداری با آن همه دم و دستگاه و نیروی انسانی، پس از مدت‌ها همفکری و استفاده از خرد جمعی برای دادن عیدی و گذاشتن مرهمی بر زخم محرومان و کارتن خواب‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که محرومان را برای یک وعده، سیر کنند، آدمی را از دیدن این حجم از تدبیر و سخاوت، به حیرت می‌اندازد.

در این سال نکو که از بهارش هم پیداست، مردم عادی نیز چندان حال و هوای عید ندارند و بسیاری از آنها نه تنها دل و دماغی، بلکه پولی هم برای انجام مناسک عید از قبیل پخت سبزی پلو با ماهی ندارند. در چنین فضایی، قطعا وضعیت کارتن خواب‌ها و دغدغه آنها برای خوردن سبزی پلو با ماهی شب عید، دیگر جای خود دارد.

این تصمیم شهرداری تهران، برخواسته از نگاه پوپولیستی و نشان‌گر رفتارهای کاملا نمایشی در قبال آسیب‌های اجتماعی و با اقشار محروم است. آیا مشکل کارتن خواب ها نخوردن سبزی پلو با ماهی در شب عید است و آیا وظیفه شهرداری به عنوان یک نهاد دولتی که مسئول سامان دادن به آسیب‌های اجتماعی و مبتلایان به آن در حوزه شهری است، به این بسنده می شود که مانند موسسه‌های خیریه عمل کند و دلخوش باشد که معتادان و کارتن‌خواب‌هایی که هر شب گرسنه هستند، حداقل یک شب غذای گرم می‌خورند؟

آیا شهرداری می‌خواهد با وجود بودجه کلان خود، مانند هیئت ها عمل کرده و سیاست خیریه‌ها را در پیش گیرد؟ آیا وظیفه شهرداری، خیّر مسلکی است؟ آیا هدف نهایی شهرداری از چنین اقدامی، پاک کردن صورت مساله کارتن خوابی و پنهان کردن درد و رنج ناشی از چنین آسیبی در پشت بخارهای یک پرس غذای گرم نیست؟

شهرداری تهران به دلیل این که ناتوان از حل اساسی مشکل و حتی یافتن ریشه بحران کارتن‌خوابی است، به این رفتار‌های نمایشی روی می‌آورد. دامن گستر شدن آسیب اعتیاد و کارتن خوابی و افزیش فزاینده آمار کارتن خواب ها، به خوبی بی اثر بودن و یا کم اثر بودن سیاست‌ها و طرح های اجرایی در حوزه اعتیاد در طول چند دهه اخیر را نشان می‌دهد.

نقد جدی که بر کل سیاست‌های شهرداری و اساسا دولت‌هاـ فارغ از جناح بندی های سیاسی ـ در خصوص آسیب‌های اجتماعی وجود دارد و قابل تعمیم به دیگر حوزه ها از قبیل پزشکی و تجاری شدن آن و حتی جمع آوری کمک های نقدی برای آزادی زندانیان نیز می باشد، این است که اساسا دلیل اصلی و مکانیسمی که افراد را به فلاکت و فقر، بیماری، زندان، کارتن خوابی و بی‌خانمانی می‌کشاند چیست و چرا مورد شناسایی قرار نگرفته است که پس از فراگیر شدن این آسیب‌ها، حالا دولت و سرمایه داران و خیرین بخواهند به فکر حل آن بیفتند و موفق هم نشوند.

 

توزیع ناعادلانه منابع ثروت و قدرت و دور شدن از سیاست‌های دولت رفاه و عدالت اجتماعی، مردم را دچار آسیب بینوایی می‌کند و پس از آن است که مسئولین برای حل آسیب‌هایی که خود مسببش بوده‌اند، هزینه‌های گزافی از مردم می‌گیرند تا برخی اقدامات نمایشی را به عنوان راه حل انجام دهند.

در مورد اعتیاد و کارتن خوابی هم همین مکانیسم وجود دارد. با سیاست‌های نادرست در حوزه‌های مختلف، به ویژه در حوزه مدیریت اقتصاد کشور، بستر اعتیاد و آسیب کارتن خوابی فراهم می‌شود و در نتیجه پس از آنکه بخشی از افراد به این آسیب دچار شدند، آنگاه ساختن گرمخانه و یا توزیع غذای گرم شب عید در میان محرومان و کارتن خواب ها آغاز می گردد.

 

در خصوص سایر محرومان و فرودستان هم وضعیت به همین ترتیب است. شرایطی ایجاد شده است که روزانه، تعداد بیشتری از افراد به زیر خط فقر می‌غلتند، مردان و زنان بیشتری کار خود را از دست می‌دهند و افراد زیادتری از رفع ضروری ترین حوائج‌شان عاجز می‌مانند، پس از حادث شدن چنین وضعیتی، دولت با ژستی خیرخواهانه، اقدام به توزیع سبدکالا در بین تعداد محدود و معدودی از همین مردم می‌کند.

 

باید دانست که معضلات اجتماعی کشور، راه حل عاجل می خواهد و نه مسکّن های یک شبه با توزیع سبزی پلو با ماهی در شب عید.