"دیدارنیوز" ریشه‌های یهودی‌ستیزی در اروپا و آمریکا را مورد بررسی قرار می‌دهد؛
دیدارنیوز ـ
مسلم تهوری: همه ما در طول زندگی کوتاه یا بلندمان با اتفاقاتی روبه‌رو شده و چیز‌هایی دیده و یا شنیده‌ایم که شاید روزی باور نداشتیم که چنین اتفاقی بیفتد. در زندگی به تجربه آموخته‌ایم که تابو‌ها برای شکسته شدن هستند. هر چیزی که تابو شود زمانی می‌شکند.
بعد از جنگ جهانی دوم، یهودی‌ستیزی به‌مثابه تابویی بود که گمان نمی‌رفت به این زودی‌ها بشکند. مقصود از شکست این تابو در آسیا و بالاخص خاورمیانه نیست بلکه شکست آن در اروپا و آمریکا مد نظر است. آیا کسی باور داشت روزی روزگاری در آمریکا و در دیدار رئیس‌جمهور آمریکا با نخست‌وزیر اسرائیل، صحبت از افزایش یهودی ستیزی در آمریکا شود، اما رئیس‌جمهور آمریکا بی‌توجه به آن از پیروزی خود در نبرد انتخاباتی حرف بزند؟
همین امروز هم اگر در خیابان‌های تهران، فردی با کلاه کیپا تردد کند مورد تعرض کسی واقع نمی شود؛ اما اواخر فروردین‌ماه سال ۹۷ فیلمی پخش شد که گروهی سه نفره به دو جوان در برلین حمله کردند و یکی از ضاربین در حالی که شعار‌های تندی علیه یهودی‌ها می‌داد با کمربند، آن دو جوان را مورد ضرب و شتم قرار داد. جوان یهودی که ۲۱ سال بیشتر نداشت به یکی از شبکه‌های تلویزیونی اسرائیل گفت: این کلاه یهودی را چند روز پیش دوستی که از اسرائیل آمده بود برایش آورده و گفته بود که پوشیدن آن در برلین خطرناک است. از آن استفاده کردم تا ببینم حرف دوستم چقدر صحت دارد.
اتفاقاتی از این دست منجر شد تا جوزف شوستر، رئیس شورای مرکزی یهودیان آلمان، در رادیو برلین اعلام کند که یهودیان باید در شهر‌های بزرگ آلمان، نهایت احتیاط را به خرج دهند.
جوزف شوستر گفته است اگر آلمان‌ها در مقابل یهودستیزی به پا نخیزند، دموکراسی در این کشور در معرض تهدید خواهد بود.
در آلمان، تعداد اقدامات یهودی‌ستیزانه در سال ۲۰۱۸ به بالاترین میزان خود طی ده سال گذشته رسید و ۱۶۴۶ مورد یهودی‌ستیزی گزارش شد که نسبت به سال قبل از آن، نزدیک به ۱۰ درصد افزایش داشته است.
در بلژیک نیز حمله به موزه یهودیان در بروکسل در سال ۲۰۱۴ یکی از نمونه‌های بارز یهودی‌ستیزی در این کشور به شمار می‌رود.
داستان در فرانسه نیز بر همین منوال است. حمله مرگبار سال ۱۹۸۰ به یک کنیسه در پاریس ـ اولین حمله علیه یهودیان این کشور پس از پایان جنگ جهانی دوم ـ به کشته شدن چهار نفر و زخمی شدن ۴۶ نفر دیگر منجر شد، از آن تاریخ به بعد یهودیان این کشور هدف انواع حملات قرار می‌گیرند.
ماجرای شکنجه و قتل ایلان حلیمی جوان یهودی در سال ۲۰۰۶ در پاریس هنوز در خاطره‌ها زنده است. یا ماجرای محمد مراح، که سال ۲۰۱۲ در تولوز سه کودک یهودی را به قتل رساند.
این قبیل اتفاقات با همین شکل و شمایل هر از چند گاهی در گوشه و کنار اروپا و آمریکا و به طریق اولی در آسیا و خاورمیانه به وقوع می‌پیوندد و هر روز ابعاد تازه‌تری پیدا می‌کند.
صدای جماعت که با خشم می‌گفتند: «برو گمشو»، «صهیونیست کثیف»، «ما ملت هستیم»، «فرانسه برای ماست»؛ یکی از تازه‌ترین اقداماتی است که علیه یهودیان به وقوع پیوست.
این جملات خطاب به کسی است که در کتاب «هویت بخت برگشته» نوشت: من در پاریس روز ۳۰ ژوئن ۱۹۴۹ به دنیا آمدم. به این معنی است که کودکی و بخشی از زندگی بزرگسالی، شخصی و حرفه‌ای خود را در فرانسه‌ای گذرانده‌ام که کاملا متفاوت بود با فرانسه امروزی که ما در آن زندگی می‌کنیم.
آلن فینکل کروت، نویسنده یهودی و عضو آکادمی فرانسه است. چندی پیش در چهاردهمین تظاهرات هفتگی جلیقه زرد‌های فرانسه، در محله مونپارناس پاریس برخی از تظاهرکنندگان به او پرخاش کردند. بر اساس ویدئو‌هایی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، نیرو‌های پلیس فرانسه با محافظت از آلن فینکل‌کروت، او را از محل تظاهرات دور کردند.
خود این نویسنده بعدا به رسانه‌ها گفت که بار اول نبود که به او حمله می‌شد. در سال ۲۰۱۶ نیز به آلن فینکل‌کروت در تجمع جنبش «شب‌بیداران» میدان جمهوری پاریس دشنام داده شده بود. اما او این بار در لحن و رفتار حمله‌کنندگان نفرتی تمام عیار می‌دید که اگر پلیس حضور نداشت ممکن بود کار به حمله فیزیکی بیانجامد.
پس از حمله به آلن فینکل‌کروت در تظاهرات جلیقه زردها، با فراخوان تقریبا همه احزاب سیاسی، سه‌شنبه شب، حدود ۲۰ هزار نفر با تجمع در میدان جمهوری پاریس، «اتحاد مقدس» خود را علیه یهودی‌ستیزی به نمایش گذاشتند.
فرانسوا اولاند، رئیس‌جمهوری پیشین فرانسه نیز که در این تجمع شرکت کرده بود، به خبرنگاران گفت: «یهودی‌ستیزی فقط مسئله یهودیان نیست، مسئله همه فرانسوی‌هاست».
رئیس‌جمهوری فرانسه نیز در همان روز به گورستان یهودیانی در منطقه آلزاس رفت که روی سنگ قبر‌های یهودیان، علامت صلیب شکسته کشیده شده بود. دقیقا کاری که سه دهه پیش فرانسوا میتران، انجام داده بود.
سه روز پس از این ماجرا، مقامات قضائی فرانسه از بازداشت یک مرد ۳۶ ساله به اتهام «دشنام در فضای عمومی به دلیل نژاد یا مذهب» خبر دادند و وزیر دادگستری فرانسه نیز گفت که این مرد به‌طور مشخص افراط‌گرا است؛ لفظی که در سال‌های اخیر پرکاربرد بوده، به‌ویژه برای توصیف شهروندانی که به گروه‌های تروریستی مثل داعش پیوستند.
حمله به آلن فینکل‌کروت، به‌عنوان یک نویسنده یهودی، تنها مورد یهودی‌ستیزی در روزها، هفته‌ها و ماه‌های گذشته در فرانسه نیست.
به‌عنوان نمونه، چند روز پیش از آن روی تصویری از سیمون وی، سیاستمدار یهودی فقید فرانسه و از بازماندگان آشویتس نیز صلیب شکسته کشیده شد که جنجال زیادی به پا کرد.
بر اساس تازه‌ترین آمار رسمی که از سوی وزارت کشور فرانسه منتشر شده، اقدامات یهودی‌ستیزانه در این کشور در سال ۲۰۱۸ به میزان ۷۴ درصد افزایش یافته، به طوری که از ۳۱۱ مورد در سال ۲۰۱۷ به ۵۴۱ مورد در سال گذشته میلادی رسیده است.
جناح‌های سیاسی فرانسه نیز سعی می‌کنند از اقداماتی که علیه یهودیان به وقوع می‌پیوندد بهره‌برداری سیاسی کنند و این‌گونه اعمال را به یکدیگر نسبت می‌دهند. به‌عنوان نمونه، در ماجرای حمله لفظی به فینکل‌کروت، مارین لوپن، رهبر حزب ملی‌گرا و راست افراطی فرانسه ضمن محکوم کردن این حمله، آن را به چپ افراطی یهودی‌ستیز نسبت داد.
این درحالی است که تحلیلگران فرانسوی معتقدند که گفتمان خارجی‌ستیز راست افراطی فرانسه، خود همواره مروج نفرت به دیگری بوده است.
علل یهودی‌ستیزی
افزایش روزافزون یهودی‌ستیزی، امری تک بعدی نیست و قطعا دلایل متفاوتی دارد. از جمله دلایل آن می‌توان به موارد ذیل اشاره داشت:
۱. بحران موجود در خاورمیانه و اتفاقاتی که در سرزمین‌های اشغالی میان فلسطینی‌ها و اسرائیلی‌ها حادث می‌شود ریشه بسیاری از وقایعی است که در اقصی نقاط دنیا یهودیان با آن مواجه می‌شوند.
۲. یهودی‌ستیزی به نوعی عمل «ضد سیستم» یا «ضد نظام موجود» تبدیل شده است. یهودیان از نظر برخی از گروه‌های جامعه به عنوان افراد «پرنفوذ» در محافل سیاسی، اقتصادی و مالی کشور معرفی می‌شوند و به همین دلیل آنان را جزو «سیستم حاکم» قلمداد می‌کنند.
۳. وضعیت بد اقتصادی و بحران‌های اجتماعی نیز موجب افزایش یهودی‌ستیزی است؛ زیرا در این شرایط همه به دنبال «مقصر اصلی» هستند و یهودیان به سبب نفوذی که در ساختار‌های اقتصادی و اجتماعی دارند مقصران اصلی وضع موجود محسوب می‌شوند.
دلایلی از این دست فی‌الجمله سبب می‌شود که بسیاری در گوشه و کنار جهان نسبت به یهودی‌ها موضع منفی اتخاذ کنند و در این میان غالبا تفاوتی بین جامعه یهود و صهیونیست قائل نمی‌شوند و همه را به یک چشم می‌بینند. به نظر می‌رسد علی‌رغم مخالفت‌هایی که دولت‌ها با یهودی‌ستیزی در دنیا به عمل می‌آورند اتفاق متفاوتی در این حوزه به عمل نخواهد آمد و می‌بایست همچنان منتظر اخباری از این دست بود. با توجه به شرایط موجود یهودی‌ها می‌بایست به توصیه جوزف شوستر مبنی بر احتیاط بیشتر به صورت جدی‌تر فکر کنند و نقدا کلاه کیپا بر سر نگذارند.
