بدون شک آزاردهنده‌ترین اتفاق در اوج شگفتی تکواندوکاران ایران در المپیک پاریس، گزارش‌های صورت گرفته از سوی گزارشگران سیما بود، به طوری‌که کم کردن یا بستن صدای تلویزیون بهترین کار ممکن بود!
دیدارنیوز: تکواندوی ایران در المپیک ۲۰۲۴ پاریس برای نخستین بار با چهار نماینده (دو سهمیه مردان و دو سهمیه بانوان) حضور پیدا کرد و در پایان موفق شد در چهار وزن، چهار مدال رنگارنگ کسب کند؛ در بخش مردان، آرین سلیمی نماینده وزن ۸۰+ کیلوگرم ایران موفق به کسب مدال طلا شد آن هم در حالی که در این وزن آخرین بار هادی ساعی در المپیک ۲۰۰۸ پکن موفق به کسب مدال طلا شده بود و سلیمی در پاریس موفق شد پس از ۱۶ سال طلسم شکنی کند.
این اتفاقات خوشایند، جذاب و لذت‌بخش برای تکواندوی ایران در المپیک پاریس در حالی رخ داد که از روز ابتدایی تا روز پایانی مسابقات تکواندو، گزارش‌های غیراستاندارد و گوشخراش یکی از گزارشگران در شبکه ورزش و گزارش‌های کسل‌کننده و خواب‌آور دیگر گزارشگر از شبکه سوم، روی اعصاب مخاطبان راه می‌رفت و از شبکه‌ای به شبکه دیگر به دنبال یک گزارش درست و حسابی بودیم و در نهایت هم مدام به این فکر فرو می‌رفتیم که بهتر نیست رقابت حیرت‌انگیز تکواندوکاران کشور را بدون صدا، تماشا کنیم؟
بدون شک ارائه یک گزارش استاندارد، کم‌ترین توقعی است که مردم از گزارشگران تلویزیونی در رویداد‌های مهمی همچون المپیک دارند و ایجاد حس رضایت در بینندگان، بزرگترین هدفی است که باید از سوی سازمان صداوسیما مدنظر قرار گیرد؛ به طور حتم برای برآورده کردن چنین توقعی با استفاده از گزارشگران توانمند، خوش‌صدا و مسلط به رشته ورزشی مربوطه محقق می‌شود؛ اتفاقی که به طور حتم حداقل در مورد رشته‌ای مانند تکواندو در المپیک پاریس رخ نداد و هر چه عملکرد تواندوکاران شگفت‌انگیزتر می‌شد، نوع گزارش‌های گزارشگران تلویزیونی بیشتر در ذوق می‌زد.
هنگام پخش مسابقات تکواندوی ملی‌پوشان ایران در المپیک از شبکه ورزش، گزارشگر مربوطه با به کار بردن عبارات عجیب و غریب، فریاد‌های بی‌مورد و الفاظ بی‌جا، سعی می‌کرد حتی بیش از نمایش تکواندوکاران، محور توجهات باشد و بار‌ها و بار‌ها بیننده به جای اینکه ذهنش درگیر عملکرد خیره‌کننده تکواندوکاران باشد و از شنیدن گزارش مسابقه لذت ببرد باید از خود سوال می‌پرسید که این دیگر چه نوع گزارشی است و چرا باید چنین مسابقه حساس و جذابی را با چنین گزارش غیراستانداردی، تماشا کند.
گزارشگری که در فاصله زمانی اندکی پس از پایان بازی، بریده گزارش‌های عجیب و غریبش در شبکه‌های اجتماعی وایرال شده و مورد انتقاد بینندگان قرار گرفته بود نه تنها از سوی سازمان صداوسیما با منع گزارش یا تذکر مواجه نشد بلکه در ادامه مسیر به دلیل فریاد‌های گوش‌خراشش با گرفتگی صدا هم مواجه شد و مشخص نبود به چه دلیل فرد دیگری برای گزارش مسابقات تکواندوکاران جایگزین وی نمی‌شود و مردم به چه علت باید مسابقات را با صدای گرفته این گزارشگر و فریاد‌های تکراری وی که به نوعی به عذاب برای بینندگان تبدیل شده بود، نظاره کنند.
این همه ماجرا نبود و گزارش‌های صورت گرفته از سوی این گزارشگر، صدای جامعه تکواندو را نیز بلند کرده بود و برخی از آن‌ها عنوان کردند که این گزارشگر برخی فنون تکواندو را نیز به اشتباه گزارش می‌کند و برخی موارد عنوان شده از سوی وی در مسابقات مختلف، صحیح نیست.
در نقطه مقابل، اما پخش مسابقات تکواندو از شبکه سوم سیما با گزارش‌هایی خسته کننده و کسالت‌بار همراه بود و در زمان برخی صحنه‌های بسیار حساس، گویی اتفاق خاصی رخ نداده است و با روندی کاملا یکسان در اکثر صحنه‌ها روبرو بودیم و هیچ تفاوت خاصی بین صحنه‌های مختلف مسابقه از سوی گزارشگر وجود نداشت!
سوال مهم، اما این است که به چه علت چنین تفاوت فاحشی بین نوع گزارش‌های صورت گرفته از سوی گزارشگران دو شبکه سیما وجود داشت و با یک گزارش استاندارد و دلچسب از سوی گزارشگران مربوطه در صحنه حساس و تکرار نشدنی المپیک روبرو نبودیم و بار‌ها و بار‌ها به این فکر فرو رفتیم که مسابقه را بدون صدا مشاهده کنیم و تا این حد اذیت نشویم!
چگونه ممکن است در مورد یک صحنه حساس صدای گزارشگر تا حدی بالا برود که با گرفتگی صدا مواجه شود و شما تا مرز پاره شدن پرده گوش خود پیش بروید و در شبکه‌ای دیگر با صدای گزارشگر به خواب فرو روید؟
هر چه بود، گذشت، اما آنچه از سوی مسئولان این سازمان مدنظر قرار نگرفت این بود که به ذائقه مخاطب بیش از هر مساله مهم دیگری توجه شود و از گزارشگرانی در شبکه‌های ورزشی استفاده کنند که از استاندارد‌های لازم برای گزارشگری برخوردار هستند و می‌توانند عاملی برای جذب حداکثری مخاطب باشند.
