براساس اصل ۱۱۵ قانون اساسی : « مقرر می دارد: “رییس جمهور باید از میان رجال مذهبی و سیاسی که واجد شرایط زیر باشند انتخاب گردد.
دوئل بی رقی
به قلم : ایمان آقاملاپور رئیس شورای استانی حزب کارگزاران سازندگ
براساس اصل ۱۱۵ قانون اساسی :
« مقرر می دارد: “رییس جمهور باید از میان رجال مذهبی و سیاسی که واجد شرایط زیر باشند انتخاب گردد: ایرانی الاصل، تابع ایران، مدیر و مدبر، دارای حسن سابقه و امانت و تقوی، مومن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی ایران و مذهب رسمی کشور”.» که بر این اساس نامزدهای ریاست جمهوری باید پس از تایید صلاحیت وارد عرصه و کارزار انتخابات شوند ولی نکته حائز اهمیت این است که شورای نگهبان بر روی این اصل از قانون اساسی تفسیری خاص دارد و آن هم واژه «رجال» می باشد که بحث های فراوانی پیرامون آن شده است و در نهایت امکان تأیید صلاحیت بانوان در انتخابات ریاست جمهوری تا این زمان وجود ندارد. ولی یادآوری این نکته حائز اهمیت است که با توجه به موضوعات پیش آمده در داخل از جمله ( اعتراضات یا جنبش زن، زندگی ، آزادی ) و فعالیت فراکسیون خارج از کشور نیاز به تفسیری جدید متناسب با توانایی های سیاسی ،اجرایی ، دانش ، تجربه و مدیریت نامزدهای ریاست جمهوری فارغ از هر نوع نگاه جنسیتی می باشد و لازم است که تفسیری متناسب با شرایط جامعه امروز باشد شاید بسیاری از تنش‌هایی که در جامعه شکل می گیرد بخاطر این است که ما دید راهبردی به تحولات دنیا نداریم
به نظر می رسد اگر نگاه فقه سنتی کمی خودش را با نگاههای جدیدی که براساس ظرف زمانه جامعه معاصر است بدهد می تواند تابوی رئیس جمهوری زن در ایران را بشکند زیرا تابوشکنی در جاهایی که تقدس مآبی باشد باعث رشد تمدنها می شود همانگونه که گاهی باید سنت به معاصرت در آید گاهی نیاز هست با توجه به خواست مردم قانون هم بازنگری وابهامات مطابق با نیاز جامعه بررسی شود. جامعه ایرانی یک بار در سال هفتاد و شش مردم سالاری دینی را تجربه کرد و تداوم آن توانست به مردم اجازه دهد تا بخشی از دموکراسی را بیاموزند. اما یک دست شدن قوا به نفع یک جناح خاص در این مسیر باعث کندشدن و در شرایطی متوقف شدن آن گردید در شرایط کنونی (با توجه به یکدست شدن قوا) این روندباعث یک هژمونی قدرت در یک جناح شده است
که ممکن است اگر با نام دین باشد جامعه را به سمت سکولاریسم هدایت کند.
اگر بخواهیم در مسیر تعامل با جامعه جهانی قرار بگیریم و از بن بست های موجود رهایی یابیم باید در برخی از موضوعات مانند حقوق بشر و اقتصاد اسلامی ( سیستم بانکداری) و آزادی های فردی و اجتماعی زاویه و فاصله های موجود با جامعه جهانی را از میان برداریم. جامعه ما باید دموکراسی را بیاموزد و آن را در عمل به کار بگیرد. اما صرف داشتن دانش دموکراسی کافی نيست. بلکه بايد روابط دموکراتيک را ميان شهروندان به فرهنگ عمومی تبديل کرد و به تدريج به شکل مهارت درآورد. اگر نظريه‌های دموکراسی را فرا بگيريم اما در عمل، راه و روش دیگری پیشه کنیم به بیراهه رفته ایم. ما باید فرهنگ دموکراسی را آرام آرام در اين سرزمين نهادينه کنیم. به نظر می رسد در انتخابات پیش رو فضای حاکم موجود راه را برای هرگونه فعالیت دیگری غیر از آنچه خود می خواهند بسته است. و اگر فضا اینگونه پیش برود می توان انتخابات ریاست جمهوری را به تعبیری یک دوئل بدون رقیب توصیف کرد.
ملت ما، امروز بيش از هر زمان ديگر، به آموختن و تمرين دموکراسی در مناسبات اجتماعی، سياسی و اقتصادی نياز دارد و حاکمیت باید این فضا را ایجاد کند. همانطور که می‌دانیم توسعه و ترقی هر کشوری از گذار به فرهنگ، ادب و مناسبات مبتنی بر دموکراسی می‌گذرد. اگر عقلانیت حکم می‌کند که جوامع بشری نظام دموکراتیک را برپاسازند، پس باید با همنوعان خویش به مدارا، شکیبایی، گذشت، صداقت و رفاقت رفتار کنیم. اگر خواهان حاکمیت ملی و حکومت قانون و رعایت حقوق بشر هستیم باید تمرین دموکراسی کنیم. دموکراسی با حرف و شعار شکل نمی‌گیرد. دموکراسی از خانه، کوچه، محله و خیابان شروع می‌شود و شهروندان می باید در این فضاها برپایۀ روابط انسانی، دوستانه و اخلاقی به هم‌کنشی و همکاری روی‌آورند و به یکدیگر احترام بگذارند.
کوتاه سخن اینکه همه چیز را برای خود نخواهیم و عرصه رقابت را برای اندیشه‌های دیگر فراهم کنیم تا امید به جامعه برگردد تا از فرار سرمایه های انسانی جلوگیری کنیم .بگذارید اندیشه ها به رقابت بپردازند نباید حرکت‌های رادیکال کلیت نظام را زیر سوال ببرد بیایید تئوری تغییر و اصلاح را ضمیمه‌ی قدرت کنید تا این نسل خشن به دنبال آلترناتیو در خارج نباشد.
شاید جریاناتی که حالت میانه‌رو دارند بتوانند یک نوع تحول ایجاد کنند و در شرایط کنونی به مثابه‌ی یک آلترناتیو نقش‌آفرین باشند.در شرایطی که می توان گفت بیشتر تحلیل ها از وضعیت موجود تقریباً قفل شده است شاید با کمی خوش بینی از این سو وکمی انعطاف از سوی حاکمیت دچار شگفتی شویم.
(همانطور که سیاست از نظر کسینجر حفظ توازن است.)
در دنیای سیاست تک صدایی در جامعه فساد می آورد و اجازه انتقاد نمی دهد.نباید با ایدیولوژی میلیتاری راه نقد و انتقاد را بست بلکه به نظر می رسد با یک متدلوژی پلکانی می توان تغییر و اصلاح را در حاکمیت و جامعه ایجاد کرد. جَزمیت یا دُگماتیسم راه تغییر و ترقی را می بندد.
