دکتر موسی اکرمی، استاد فلسفه واحد علوم تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، مهمان ویژه برنامه دیدارنیوز با موضوع نقش دانشگاه‌ها در اتفاق‌های کشور و اخراج استادان از دانشگاه‌ها بود.
دیدارنیوزـ نسرین نیکنام: مهمان ویژه برنامه دیدارنیوز با موضوع نقش دانشگاه‌ها قبل و پس از انقلاب در اتفاق‌های کشور و اخراج استادان، دکتر موسی اکرمی استاد فلسفه واحد علوم تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی بود.
ویدیو کامل این گفت‌وگو را اینجا، کانال یوتیوب و آپارات ببینید
اکرمی، در ابتدا در پاسخ به این سوال که نقش دانشگاه‌ها قبل و پس از انقلاب چه اهمیتی داشت و آیا در حال حاضر دانشگاه‌ها از استقلال کافی برخودارند، اشاره به زمان تشکیل و هدف تاسیس دانشگاه‌ها از گذشته تاکنون کرد و گفت: «کانت می‌گوید ما در دانشگاه‌ها دو رشته تربیتی داریم، یک رشته که افراد متخصص مانند دکتر و مهندس تربیت می‌کند که در همه عرصه‌های مهم کشور نقش مهمی دارند، یک رشته هم انسان‌هایی را تربیت و پرورش می‌دهد که فراتر از یک متخصص هستند و در اصل شهروند ویژه شناخته می‌شوند.»
این استاد دانشگاه اذعان دارد: «اگر رشته فلسفه را یکی از شاخه‌های علوم انسانی بدانیم، وظیفه این رشته پرورش و تربیت همین شهروندان ویژه و وظیفه شناس است که در همه زمینه‌ها آگاهی دارند و می‌توانند به جامعه کمک کنند.»
به گفته اکرمی نکته‌ای که این وسط فراموش شده این است که دانشگاه‌ها صرفا وظیفه شان آموزش یک تخصص نیست بلکه وظیفه مهم‌تر آن پرورش است. یعنی هم باید در حوزه آموزش نقش بنیادی داشته باشد هم در پرورش؛ این نگاهی است که بنیانگذاران دانشگاه داشتند.
او به نقش دانشگاه تهران در کشور اشاره می‌کند و می‌گوید: «دانشگاه تهران پس از تاسیس خیلی سریع تبدیل به تجلی حرکت‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی می‌شود و دانشجویانی را تربیت می‌کند که فراتر از یک دانشجو عمل می‌کنند و اوج این تجلی شهادت دانشجویانی مانند قندچی و شریعت رضوی در ۱۶ آذر بود که آن روز به نام روز دانشجو نامگذاری شد.»
عکس ها: آرش راهبر
استاد فلسفه واحد علوم تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی می‌گوید: هم پیش و هم پس از انقلاب، حاکمیت پذیرفت که این روز به نام دانشجو باقی بماند و جنبش‌های دانشجویی همواره این روز را گرامی داشته‌اند و هدف هم این بود که به جامعه بگویند دانشگاه نسبت به مسایل جامعه بی تفاوت نیست.
او ادامه می‌دهد: از همان زمان، دانشگاه تبدیل به مراکزی شدند که نظام را نقد می‌کرد؛ یعنی به یکی از مراکز مهم و فعال مبارزان تبدیل شدند، هر چند حاکمیت بعد از انقلاب آن را به رسمیت شناخت، اما محدودش کرد که نتیجه آن به اتفاق‌های سال ۷۸ منجر شد.
این استاد دانشگاه با تاکید بر اینکه دانشگاه باید تمرین آزاد اندیشی و عدالت خواهی باشد، می‌گوید: «در اصل دانشگاه باید زنده باشد و دانشگاه صرفا خواندن آموزندان و آموزش گرفتن نیست.»
اکرمی معتقد است: «حاکمیت به جای اینکه در کنار دانشجویان تربیت شده بر آمده از انقلاب بایستد، آن‌ها را توقیف کرد و همه تلاش خود را به کار گرفت که محدودیت ایجاد کند و در عوض به افراد و انجمن‌های تائید داد که سیاست‌های خودش را پیش می‌بردند در حالیکه حاکمیت عاقل نه فشار می‌آورد و نه سرکوب می‌کند.»
به عقیده او، حاکمیت با حرکت‌های دانشجویی که در خط رسمی او نیست مخالفت می‌کند و همین موضوع استقلال دانشگاه را خدشه دار کرده و روی عملکرد هیات علمی که نقش مهمی در تعیین رشته‌های درسی دارد هم تاثیر گذاشته است.
