احمد زیدآبادی، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی در مطلبی با عنوان «کدام استراتژی؟» به بررسی واکنش رسانه‌های دولتی و اصولگرا به جنگ حماس و اسرائیل پرداخت و نوشت: «پرسش همیشگی و تعطیل‌ناشدنی من از عموم مقام‌های جمهوری اسلامی اعم از چپ و راست و اصلاح‌طلب و اصولگرا این بوده است که فارغ از علایق ایدئولوژیک و اعتقادی، استراتژی بدیل شما در برابر تصمیم ساف (سازمان آزادیبخش فلسطین) دقیقا چیست؟ با کدام گام‌های عملی می‌توان مردم فلسطین را از ستم اشغال و اشغالگری نجات داد؟ بی‌اعتنایی به این پرسش مبنایی، یعنی بی‌تفاوتی در برابر سرنوشت فلسطینی‌ها، نه کمک به آنها.»
دیدارنیوز: یک فعال سیاسی به بررسی واکنش رسانه‌های دولتی و اصولگرا به تحولات اخیر در منطقه پرداخت.
زیدآبادی در صفحه شخصی خود نوشت: «تمام رسانه‌های دولتی و اصولگرا سرشار از آه و نفرین و ناله و توهین و تهدید و خشم و نفرت و پرخاش و انزجار و شعار علیه اسرائیلی‌ها شده است. حالا این‌ها واقعاً جای یک استراتژی روشن و مشخص و معطوف به دسترسی به نتایجی ملموس در مسئلۀ فلسطین را می‌گیرد؟
از همان سال ۱۹۸۸ که سازمان آزادیبخش فلسطین در اجلاس تونس بر مبنای قطعنامه‌های ۲۴۲ و ۳۳۸ شورای امنیت سازمان ملل موجودیت اسرائیل را در چارچوب مرز‌های قبل از جنگ ژوئن ۱۹۶۷ به رسمیت شناخت و با واکنش غضب‌آلود جمهوری اسلامی روبرو شد، پرسش همیشگی و تعطیل‌ناشدنی من از عموم مقام‌های جمهوری اسلامی اعم از چپ و راست و اصلاح‌طلب و اصولگرا این بوده است که فارغ از علایق ایدئولوژیک و اعتقادی، استراتژی بدیل شما در برابر تصمیم ساف (سازمان آزادیبخش فلسطین) دقیقا چیست؟ عملِ خارج از چارچوب یک استراتژیِ درست و صحیح به هر مقدار هم که فداکارانه و صادقانه و هوشمندانه باشد، فقط به افزایش درد و رنج مردم ستمدیده ختم می‌شود. در جریان اعتراض‌های سال گذشته در کشور نیز همین مسئله را به معترضان گوشزد کردم که از آنها هم متأسفانه جز اظهار رنجش و خشم ندیدم.
به هر حال، آیا به نظر مسئولان جمهوری اسلامی هنوز هم زمان آن فرا نرسیده است که فارغ از این خشم و خروش‌ها و اظهار شادی‌ها و ماتم‌های دوره‌ای و متناوب، در فضایی واقعی و منطقی و آرام به این پرسش پاسخ دهند که هدف روشن واستراتژی تعریف‌شدۀ مترتب بر آن، نزد آنان در برابر مسئله فلسطین چیست و با کدام گام‌های عملی می‌توان مردم فلسطین را از ستم اشغال و اشغالگری نجات داد؟ بی‌اعتنایی به این پرسش مبنایی، یعنی بی‌تفاوتی در برابر سرنوشت فلسطینی‌ها، نه کمک به آنها.»
