دیدارنیوز: زلاتان ابراهیموویچ ستاره بی‌بدیل سوئدی، با دنیای فوتبال وداع کرد.
به نقل از تابناک، زلاتان برای دومین دوره در ژانویه ۲۰۲۰ به میلان بازگشت. در مجموع، او طی ۱۶۳ بازی ۹۳ گل به ثمر رسانده و همراه با روسونری دو عنوان قهرمانی سری آ کسب کرده است. اولی در سال ۲۰۱۰/۱۱ و دومی در فصل ۲۰۲۱/۲۲.
از فصل ۲۰۲۳/۲۴ دیگر زلاتان ابراهیموویچ و هنرش را در زمین فوتبال نخواهیم دید و او شب گذشته در آخرین بازی فصل آث میلان یک خداحافظی احساسی داشت.
این وداع ناگهانی و تصمیم در مورد آن درحالی گرفته شده که دیروز برخی رسانه‌ها از انتقال زلاتان به لیگ عربستان برای اتمام دوران حرفه‌ای اش خبر داده بودند، اما او ترجیح داد در این لیگ نوظهور بازی نکند.
مهاجم ۴۱ ساله سوئدی که به دلیل مصدومیت نتوانست میلان را در پیروزی ۳-۱ مقابل ورونا همراهی کند، در پایان بازی و در میان تشویق بی امان هواداران و با چشمانی اشک آلود گفت: «خیلی از خاطرات و احساسات درون این ورزشگاه است. اولین باری که به اینجا آمدم شما به من خوشحالی بخشیدید، بار دوم، به من عشق دادید. می‌خواهم از خانواده‌ام و نزدیکانم به خاطر صبرشان تشکر کنم. می‌خواهم از خانواده دومم نیز تشکر کنم. بازیکنان، مربی و کادر فنی اش برای مسئولیتی که به من دادند. می‌خواهم از مدیران هم به خاطر فرصتی که به من دادند تشکر کنم.
در نهایت، از صمیم قلب، می‌خواهم از شما هواداران تشکر کنم. شما با آغوش باز از من استقبال کردید و من در تمام عمرم میلانیستا خواهم بود. وقت آن است که از فوتبال خداحافظی کنیم، اما نه با شما. خیلی سخت است، احساسات بسیار زیاد است. اگر خوش شانس باشید، شما را همین اطراف می‌بینم. فورتزا میلان و خداحافظ.
تیم و مربی از تصمیم من [در مورد بازنشستگی]خبر نداشتند. از فردا من یک مرد آزاد هستم، و این کارنامه‌ای واقعاً غنی بود. از همه کسانی که کنارم بودند و به من قدرت ادامه دادن را دادند تشکر می‌کنم. از میلان به خاطر تمام کار‌هایی که برای من انجام داد تشکر می‌کنم. اکنون فصل بعدی کار من فرا می‌رسد.
تصمیمم [برای بازنشستگی]را به کسی نگفتم، حتی به خانواده ام. یک لحظه احساسی قوی بود. اگر سه ماه پیش کسی از من درباره بازنشستگی می‌پرسید، دیوانه می‌شدم، اما در حال حاضر این واقعیت را می‌پذیرم.
در ۱۰ روز گذشته تصمیم گرفتم از فوتبال خداحافظی کنم. هر بازیکنی رویای بازنشستگی در زمین را دارد، اما متأسفانه این امکان وجود نداشت. وقتی در دومین دوره خود به میلان پیوستم، احساس می‌کردم خلبانی هستم که باید این تیم را هدایت کند. من این نقش را خیلی دوست داشتم. دلم برای جاده میلانلو تنگ خواهد شد.
آینده من؟ در حال حاضر وقتم را صرف لذت بردن از کاری که انجام داده ام می‌کنم. تصمیم گیری به این سرعت درست نیست. تابستان را صرف تأمل در این باره می‌کنم. مربیگری یا مدیریت مسئولیت بزرگی است.
گرفتن این تصمیم بدون حضور رایولا در کنارم؟ وقتی آن تراژدی رایولا اتفاق افتاد، فوتبال دیگر برای من مثل قبل نبود. تنها بودم و کسی را نداشتم که در مورد مسائلم با او صحبت کنم. اگر به عهده او بود، ادامه می‌دادم، چون او کمیسیون می‌خواست (با خنده).»
