عامل ناامیدی مردم نقدهای مطبوعاتی نیست، جیب خالی آنهاست

دیدارنیوز: «در حالی که جوانان رعنای کشور بیکار هستند و دستمزد اندکی می‌گیرند یا درصدد مهاجرت هستند، پول را به صورت بیهوده‌ای صرف فرزندآوری می‌کنند که اتفاقا اثر عملی هم نداشته است.»

روزنامه هم‌میهن در مطلبی با عنوان «عامل ناامیدی» نوشت: گزارش‌های امروز روزنامه به‌ظاهر به موضوعات گوناگونی می‌پردازد، ولی در اصل در مضمون واحدی اشتراک دارند. گزارش اول درباره وضعیت اقتصادی کارگران در سال ۱۴۰۲ است. سالی که افزایش حقوق و دستمزد‌ها به اندازه تورم سال گذشته نبود و این خلاف قانون است، حتی اگر افزایش به تورم ۵۰ درصدی هم برسد، باز هم جبران کمبود هزینه‌های کارگران را نمی‌کند، زیرا تورم برای قشر ضعیف جامعه بسیار بیشتر از ۵۰ درصد است، چون تورم مواد غذایی به حدود ۸۰ درصد هم می‌رسد و سهم این موارد در سبد هزینه کارگران بسیار بالاتر از متوسط جامعه است.

مشاهدات نشان می‌دهد که وضع این طبقات از نظر اقتصادی بحرانی است و در این میان دولت وظیفه دارد. چه وظیفه‌ای؟ بهبود اقتصاد جامعه از طریق تغییر روابط و شرایط خارجی؛ افزایش سرمایه‌گذاری و اشتغال و کوشش برای بودجه عادلانه‌تر، هیچ‌کدام از این سه اتفاق رخ نداده است، گرچه در مورد روابط خارجی تحت هدایت چین، گامی مثبت و قابل دفاع در بهبود روابط با عربستان برداشته شده است. در مقابل دو سال برجام را معطل کردند و در نهایت نیز تاکنون به نتیجه‌ای نرسیده است. سرمایه‌گذاری در حد لازم نیست، خیلی کمتر از نیاز‌های جامعه است. چون سرمایه‌گذار داخلی چشم انداز ندارد، سرمایه‌گذار خارجی هم امیدی به گشایش بین‌المللی برای ورود به ایران ندارد. حتی همان مقدار منابع مالی موجود هم که در داخل کشور است، در مسیر فرزندآوری تلف می‌شود. در حالی که جوانان رعنای کشور بیکار هستند و دستمزد اندکی می‌گیرند یا درصدد مهاجرت هستند، پول را به صورت بیهوده‌ای صرف فرزندآوری می‌کنند که اتفاقا اثر عملی هم نداشته است. با این حال امیدواریم بهبود روابط با عربستان پنجره‌ای برای شرایط بهتر منطقه‌ای و افزایش سرمایه‌گذاری و رسیدن به ثبات نسبی اقتصادی باشد.

ولی همه این‌ها منوط به این است که دولت محترم خود را درگیر مخالفت با نقد‌های مطبوعاتی نکند و به نادرست این نقد‌ها را ناامید کردن مردم نداند، زیرا مردم که مطبوعات نمی‌خوانند تا از طریق آن‌ها ناامید شوند، این مسئولان هستند که می‌خوانند و نتیجه عمل خود را می‌بینند و عصبانی می‌شوند. اتفاقا همین اندک نظارت هم اگر بر دولت نباشد معلوم نیست که به کجا خواهیم رفت. برای نمونه شعار عدالت می‌دهند، ولی بودجه آنان در سال ۱۴۰۲، نزدیک به ۵۰ درصد بیش از ۱۴۰۱ است، ولی حقوق و دستمزد کارکنان حدود ۲۰ درصد افزایش یافته است، منطق این تفاوت در کجاست و این بودجه‌ها به کجا می‌رود؟ آیا دولت پاسخی برای این مسئله دارد؟ روشن است که هر چه پیش برویم وضع معیشتی مردم به‌ویژه طبقات فقیر بدتر می‌شود و بیان این گزاره روشن ناامید کردن مردم نیست، جیب خالی آنان است که ناامیدشان می‌کند.

این‌ها بیان حقیقتی است که دولت محترم علاقه‌ای به شنیدن آن ندارد و ریشه این وضعیت نیز در فقدان برنامه نزد این دولت است، نه برای سیاست خارجی، نه برای افزایش سرمایه‌گذاری و نه برای افزایش تولید و نه برای کنترل نقدینگی و تورم و نه برای افزایش اشتغال مولد و نه حتی برای ساخت مسکن‌های وعده داده شده، برنامه‌ای که بتوان آن را برنامه نامید در دسترس نیست و این نداشتن برنامه و مجریان قدرتمند است که مردم را ناامید می‌کند و نه نقد چند روزنامه‌ای که تیراژ آن‌ها به اندازه یک کانال مهم تلگرامی هم نیست. کافی است که به اصلی‌ترین تغییرات این دولت در ۲۰ ماه گذشته نگاه شود تا ببینیم که این انتقادات وارد است، ولی گوش شنوایی وجود ندارد.

این روز‌ها که مصادف با ایام شهادت امام علی (ع) است توصیه می‌شود برای یک بار هم که شده، برخی نامه‌های آن امام همام روخوانی شود چه نامه به مالک اشتر و چه نامه به امام حسن (ع) و چه نامه‌هایشان به معاویه. هرچند یکی از مداحان حکومت که مرتکب اشتباه شده و اشاره‌ای دیرهنگام به نامه امام کرده مورد اعتراض و گلایه واقع شده است، ولی در خلوت خود هم مروری کنند بد نیست.