حوادث اخیر بهانهای شد تا دیدار در سلسله گفتگوهایی با جامعه شناسان و استادان دانشگاه در قالب برنامهای به نام "اصل ۲۷" این اتفاقات را واکاوی و راه حلهایی برای برون رفت از آن بیابد؛ هفتمین مهمان این برنامه دکتر سید حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران بود که این گفتگو در دو بخش منتشر شد.
دیدارنیوزـ نسرین نیکنام: دکتر سید حسن موسوی چلک نام پرآوازه و آشنای حوزه مددکاری اجتماعی و سازمان بهزیستی کشور است. او که اصالتا فرزند خطه شمال است و سابقه برگزاری مراسمهای آیینی و فرهنگی با هدف آشنایی بیشتر مردم با آداب و رسوم منطقه شمال کشور را دارد، در بخش دوم گفتگو که خلاصه ای از آن را می خوانید روی این موضوع تاکید دارد که شعارهایی مانند "زن، زندگی، آزادی" و "مرد، میهن، آبادی" که مردم انتخاب کردند و همه جا فریاد زدند؛ شعارهایی بود که مردم با آن ارتباط برقرار کردند، زیرا آنها همه چیز را در آزادی بیان، عدالت و برابری میدانند.
او در یک بخش دیگر این گفتگو به این نکته اشاره کرد که مطالبات و خواستههای از قبل مانده سبب شد که با موضوع حجاب و مرحومه مهسا امینی بروز کند و جالب است که بدانید اگر این موضوع هم نبود حتما یک روز یک جایی به یک دلیل دیگری این اتفاقها میافتاد.
ویدیویی بخش دوم این گفتگو را در سایت دیدار و آپارات ببینید.
موسوی چلک که علاقه زیادی به حوزه تاریخ اقوام دارد و اینطور که خودش میگوید سابقه طولانی در مطالعه این حوزه دارد معتقد است که موضوعاتی مانند تجزیه طلبی و طرح کردن اینکه معترضان به دنبال تجزیه ایران هستند، اساسا اشتباه است، زیرا مردم بیشتر از هر زمان دیگر با هم متحد هستند.
به گفته رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران، اگر در یک خانواده مشکلی بروز کند حل آن به عهده بزرگتر است و او باید بیاید وسط و ماجرا را سر و سامان دهد، کشور هم در شرایط کنونی نیاز دارد که بزرگ کشور مشکل را حل کند.
او این را هم بیان میکند: به کسانی که به میدان و خیابان آمدند و به دنبال بیان خواسته و مطالبات خود هستند برچسب آشوبگر نزنید، در مجلس و هر مکانی که قرار است واقعیتها بیان شود تریبون را قطع نکنید، زیرا این اقدامها مشکلی از مشکلات کنونی حل نمیکند و نتیجه عکس دارد.
موسوی حضور افرادی به اسم تاجران بحران را هم در تشدد شرایط کنونی بی تاثیر نمیداند و میگوید: این عده به دنبال این هستند که خود را به هم کیشان خود نشان دهند، منویات شخصی شان را مطرح کنند بدون اینکه به عواقب جمعی آن فکر کنند.