ابراهیم خدایار، رییس انجمن علمی نقد ادبی ایران، در پیامی درگذشت هوشنگ ابتهاج را تسلیت گفت و نوشت: «سایه» از آنجاکه وطنش زبان فارسی بود، هرگز غریب نبود.
دیدارنیوز: ابراهیم خدایار با بیان اینکه چند نسل از مردمِ جهانِ فارسیزبان در سراسر دنیا، با شعرهای آفتابسیمایِ سایه، خاطرهها ساختهاند میگوید: سایه در غربت کوچ سفر بربست، اما از آنجاکه وطنش زبان فارسی بود، هرگز غریب نبود.
ابراهیم خدایار، رییس انجمن علمی نقد ادبی ایران، در پیامی درگذشت هوشنگ ابتهاج را تسلیت گفت.
در متن این پیام آمده است:
«هوشنگ ابتهاج (۱۴۰۱-۱۳۰۶)، شناسنامه غزل معاصر بود. وقتی کتاب شعر معاصر را ورق میزنی، چند نام در خیابان غزل خودنمایی بیشتری دارند. درست است که شهریار و حسین منزوی، و یکیدو نام دیگر، از نامهای پرتکرارند، اما غزل سایه طعموبوی دیگری دارد.
چند نسل از مردمِ جهانِ فارسیزبان در سراسر دنیا، با شعرهای آفتابسیمایِ سایه، خاطرهها ساختهاند و بیتردید در آینده نیز با آن چه لحظههای عاشقانهای که نخواهند ساخت!
وقتی غزل سایه را میخوانی، مسافر دالان زمان میشوی و سرانجام در خانه سعدی و حافظ آرام میگیری، اما این ترانهها بوی خوش سایه را دارند در سده چهاردهم شمسی و این هنر ابتهاج بود که در عین سعدیانه و حافظانه سرودن، فرزند زبان و زمان خود شد و به همین دلیل در خانهی دلهای مردمان فارسیزبان لانه کرد و نامور گشت.
سایه در غربت کوچ سفر بربست، اما از آنجاکه وطنش زبان فارسی بود، هرگز غریب نبود. فارسیزبانان تاجیکستان، ازبکستان، افغانستان و ساکنان افقهای دورست شرق و غرب عالم سالهای سال در سایهسار غزلهای سایه خواهند آرمید و برای تفسیر آرزوهای خود به دامن وی پناه خواهند برد.
سایه، آفتاب درخشان ادب معاصر فارسی بود. برای تلالو مروایدهای این شاعر چیرهدست، ترزبان و سپیدبخت زمانی را نمیتوان تعیین کرد، او به سعدی و حافظ پیوست، هرچند همسایه ما بود.»
