دیدارنیوز: در شبی که ملیپوشان والیبالیست کشورمان لهستان را در خانه خود مقهور کردند، مردم ایران بیشتر از اینکه شاهد رقابت باشند مشغول تماشای هزار باره یک صحنه آهسته بودند. قضیه جایی بیخ پیدا کرد که در امتیازات حساس و درست در لحظاتی که قلب هواداران از استرس مچاله شده بود تصاویر قطع میشد و بعد از اینکه امتیاز رد و بدل شده بود به سالن مسابقه برمیگشت.
این بار اولی نیست که چنین اتفاقی رخ میدهد. سالهاست مردم ایران که از طریق صداوسیما مسابقات ورزشی را نگاه میکنند با این وضعیت مواجهند. این مساله در مسابقات والیبال که تماشاچیان نزدیک به زمین مسابقه هستند و تعدادی چیرلیدر در اطراف به چشم میخورند بیشتر میشود. با این حال آنچه سهشنبه شب رقم خورد تعریف جدیدی از سانسور بود که حتی با موارد گذشتهاش هم تفاوت داشت.
به نظر میرسد صداوسیما به درجهای از ممیزی رسیدهاند که مطلقا هرچیزی برایشان خط قرمز است حتی فلوترین تصویر ممکن در فاصله ۳۰ متری. این در حالی است که فقط همان افراد چنین تیزبینانه دنبال سوژه سانسور میگردند وگرنه مردم چنان میخکوب زمین ۱۸ در ۹ والیبال و عملکرد هموطنانشان هستند و دانه به دانه امتیازات را دنبال میکنند که اصلا نمیفهمند در اطراف چه چیزی در جریان است و این تفاوتی است میان آنها که عاشقانه منتظر موفقیت ورزشکاران کشورشان هستند با آنهایی که دغدغههای این مردم را به هیچ میگیرند.
رفتارها در این زمینه به حدی زننده است که بعد از هر مسابقه اینچنینی موجی از سردرد و واکنش منفی در افکار عمومی به وجود میآورد. مردم عوض اینکه از برد تیم ملی کشورشان خوشحال باشند و کیف کنند باید به این سوال پاسخ بدهند که صداوسیما چه تصویری از مردم نزد خودشان ساختهاند؟ آیا آنها فکر میکنند مردم از طریق تماشای مسابقات تیم ملی والیبال قصد لذتجویی دارند؟
معلوم نیست صداوسیما و مدیرانش در کدام دنیا سیر میکنند وگرنه حتما باید این مساله را مد نظر قرار میدادند که وقتی کسی پای مسابقه ورزشی چه فوتبال و والیبال، چه کشتی و بسکتبال مینشیند قصدش تماشای همان مسابقه ورزشی است وگرنه راه برای تماشای آنچه از نظر این افراد غیر اخلاقی است بسیار است. نیاز نیست یک نفر دو ساعت و چهل دقیقه پای تلویزیون بنشیند و مسابقه والیبال ایران و لهستان را تماشا کند تا شاید دو ثانیه یک دختر لهستانی را ببیند که مشغول تشویق تیم ملی کشورش است.
موج جدید و سختگیرانهتر سانسورهای صداوسیما همراه شده با هر روز محدودتر شدن آزادیهای اجتماعی در ایران. با دیوارکشی توی پارک و جدا کردن کارمندان مرد و زن در ادارات و راهاندازی گشت نامحسوس ارشاد در شهرها و همانطور که سختگیریها در حوزه آزادیهای اجتماعی بسیاری از مردم را به فکر مهاجرت انداخته، رفتارهای صداوسیما هم باعث کوچ دستهجمعی بینندهها به شبکههای خارجی شده است.
خیلیها میگویند حاضرند صدای گزارشگری که به زبان بیگانه حرف میزند را بشنوند، اما سر حساسترین امتیازات مسابقات مجبور به تماشای تکرار یک صحنه آهسته برای بار هزارم نشوند. حاضرند هزینه اینترنت و کیفیت پایینتر تصویر را به جان بخرند، اما با آنها اینطور برخورد نشود.
سامان سعادت - اعتماد
