دیدارنیوز - محسن رهامی با اشاره به اینکه مهمترین مسئولیت وزارت کشور در حوزه های سیاسی و امنیتی است، اظهار کرد: وزارت کشور وسیع ترین وزارتخانه است و تصمیمات اش در تمام نقاط کشور تأثیرگذار خواهد بود، بنابراین وزیر کشور هم باید وزیر برجسته کابینه باشد و نگاه ملی داشته باشد و منافع ملی را بر منافع جناحی اولویت دهد.
وی ادامه داد: وزیر کشور در حوزه های سیاسی، امنیتی و اجتماعی باید تخصص داشته باشد و از بین کسانی انتخاب شود که در مجموعه وزارت کشور تجربه دارند. یعنی سابقه معاونت وزیر یا استانداری یک استان بزرگ را داشته باشد. وزیر کشور همچنین باید قدرت تعامل با سایر وزرا و نهادهای خارج از دولت را داشته باشد. به طور مثال وزیری که می خواهد مشکلات خوزستان یا سیستان را حل کند باید با وزارت نیرو، راه و شهرسازی و جهاد کشاورزی و همچنین قوه قضاییه، سپاه و نهادهای زیرمجموعه رهبری تعامل خوبی داشته باشد، زیرا بخشی از مشکلات کشور با این تعامل ها حل می شود. استانداران و فرمانداران هم به عنوان نمایندگان عالی دولت در استان ها و شهرستان ها هم باید چنین تعاملی داشته باشند.
این فعال سیاسی با بیان اینکه وزیر کشور باید یک شخصیت ملی داشته باشد خاطر نشان کرد: وزیر کشور باید به گونه ای باشد که شخصیت های سیاسی کشور او را به عنوان یک رجل سیاسی بشناسند. وزیر کشور همچنین باید با مراجع تقلید و علما تعامل خوبی داشته باشد، به گونه ای که این مراجع او را بپذیرند.
رهامی خاطر نشان کرد: وزیر کشور علاوه بر هماهنگی با دولت باید با رهبری و روسای سایر قوا هم ارتباط داشته باشد زیرا حل برخی مسائل کشور بدون ارتباط با نهادهای بالادستی ممکن نیست. او همچنین باید مورد اعتماد کامل مجلس و رئیس جمهور باشد و از حمایت نمایندگان برخوردار باشد. البته تعامل وزیر کشور با نمایندگان مجلس باید با حفظ استقلال دولت و وزارت کشور باشد، زیرا اگر وزیر نتواند استقلال خود را حفظ کند، استانداران و فرمانداران ابزار دست نمایندگان مجلس خواهند شد.
این فعال سیاسی اصلاح طلب با بیان اینکه انتخاب وزیر کشور کار سختی است، تصریح کرد: رئیسی با مشکلات انبوهی روبرو است که این مشکلات ریشه در تحریم ها، مشکلات اقتصادی، کرونا و خشکسالی دارد ،بنابراین همه احزاب و گروه های سیاسی باید به وی کمک کنند. وزیر کشور دولت سیزدهم هم باید دنبال توسعه احزاب باشد و بخشی از کارها را به آن ها واگذار کند، زیرا بخشی از مشکلات کشور به این دلیل است که دولت به احزاب میدان نداده است. در برخی از کشورها احزاب مسئولیت به عهده می گیرند و اگر موفق نشوند کنار می روند، اما در ایران چون مدل اداره حزبی نداریم، تمام فشار مشکلات به دولت و نظام می آید. این در حالی است که دولت می تواند از کمک احزاب برای حل مشکلات استفاده کند.
