احسان حدادی این روزها درگیر آسیب دیدگی های پرتعداد در بدن خودش است و می گوید با این وضع شاید به المپیک نرود.
دیدارنیوز: احسان حدادی جزء اولین ورزشکاران ایرانی بود که توانست سهمیه المپیک توکیو را کسب کند و در دو سال اخیر هم با رفع مصدومیتهای خود در اردوهای تدارکاتی مختلف شرکت کرده تا به بهترین نحو برای حضور در این رویداد بزرگ آماده شود. این پرتابگر ایرانی که در المپیک لندن با کسب مدال نقره یک اتفاق تاریخی را رقم زد، سابقه حضور در سه دوره المپیک را دارد، اما در آستانه حضور در چهارمین المپیک متوالی خود نه تنها مثل چند ماه قبل امیدی به کسب مدال ندارد، بلکه می گوید مصدومیت هایی که سراغش آمده شاید اجازه ندهد به توکیو اعزام شود. این یعنی ممکن است بعد از مثبت شدن دوپینگ بهمن عسکری و مصدومیت پریسا جهانفکریان که باعث از دست رفتن دو سهمیه برای ایران شد، شوک سومی هم در راه باشد.
حدادی که تا چند ماه با مک ویلکینز مربی آمریکایی خود در این کشور مشغول تمرین بود، به خاطر عود کردن دیسک کمرش به تهران بازگشت و دوره های درمانی را سپری کرد. او اما دیروز وقتی در لیگ دوومیدانی پرتاب کرد، با رکورد 58.46 متر همه را ناامید کرد.
درباره اینکه چرا حدادی در آستانه اعزام به توکیو حدود 9 متر پایین تر از رکورد ورودی المپیک را پرتاب کرده، گفتوگویی با او انجام شده که در آن از احتمال غیبتش در المپیک خبر داه است!
یک روز قبل از مسابقه لیگ پایم در تمرین پیچید و به خاطر این آسیب دیدگی نمی خواستم مسابقه دهم، اما به تیم پلمیر تعهد داده بودم و مجبور شدم که پرتاب کنم. می دانستم که شرایطم خوب نیست و چنین رکوردی ثبت می کنم. مشکل من در لیگ آسیب دیدگی کمرم نبود و به آن عادت کردم چون شرایطش تغییری نمی کند. آسیب دیدگی پایم جدید است و اگر نبود، قطعا 63، 64 متر پرتاب می کردم.
تلاش می کنم طی روزهای آینده حداقل وضعیت آسیب پایم درست شود. هر روز فیزیوتراپی می کنم، اما نمی دانم چرا بدشانسی پشت بدشانسی می آید. دیگر نمی توانم کاری بیش از این کنم. من برای چهارمین بار سهمیه المپیک را کسب کردم و خیلی دوست دارم که این افتخار بزرگ نصیبم شود، اما باید ببینم که در روزهای آینده چه اتفاقی می افتد.
بدم نمی آید که نامم در تاریخ ثبت شود و در 4 دوره المپیک به عنوان یک ایرانی شرکت کرده باشم، اما نه به هر قیمتی. من اگر وضعیت خوبی نداشته باشم و نتوانم رکورد خوبی ثبت کنم، برای اعتبار خودم و کشورم خوب نیست. هر ورزشکاری به المپیک می رود که پرچم کشورش را بالا ببرد و اگر نتواند این کار را کند، اصلا رفتن به المپیک هم معنایی ندارد.
من تا لحظه آخر تلاشم را می کنم. یکشنبه هفته آینده زمان اعزام من به توکیو است و باید ببینم که تا آن زمان چه اتفاقی پیش می آید. هدف من این است که با بهترین شرایط به المپیک بروم و یک رکورد آبرومندانه ثبت کنم. مصدومیت هم جزو ورزش حرفه ای است، اما متاسفانه در چنین مقطع گریبان مرا گرفت. امیدوارم همه چیز خوب پیش برود، اما فعلا چیزی مشخص نیست.
