دیدارنیوز ـ به گزارش روز سهشنبه پایگاه اطلاعرسانی بیزینس اینسایدر، یافتههای جدید محققان نشان میدهد غارنشینان ماقبل تاریخ ساکن در اروپا هنگام کشیدن غارنگارههای تزئینی، به عمد بدن خود را از اکسیژن کافی محروم میکردند تا به اصطلاح به عالم هپروت رفته و دچار وهم و خیال شوند.
سالهاست این سوال برای پژوهشگران وجود دارد که چرا بسیاری از قدیمیترین نقاشیهای تاریخ در اعماق تاریک تونلها و با فاصله زیاد از ورودی کشیده شدهاند. حال نتایج مطالعات جدید محققان دانشگاهی در فلسطین اشغالی روی غارهای اروپایی به ویژه در اسپانیا و فرانسه نشان میدهد این کار عمدی بوده و با کاهش اکسیژن دریافتی باعث میشد غارنشینان حالت هیپوکسی (عارضه کمبود اکسیژن در بافتهای بدن) را تجربه کنند. هیپوکسی علائمی، چون تنگی نفس، سردرد، گیجی و تپش قلب ایجاد میکند که میتواند باعث ایجاد حس سرخوشی، تجربه نزدیک به مرگ و خارج شدن روح از بدن شود، شبیه به کاری که استفاده از مواد مخدر با بدن میکند.
در این مطالعه آمده است: مردمان دوران پارینه سنگی به ندرت از اعماق غار برای کارهای روزمره استفاده میکردند. این فعالیتها معمولا در جاهای باز، پناهگاههای سنگی یا ورودی غارها انجام میشد. اگرچه دیوارنگارهها تنها در اعماق تاریک غارها ترسیم نمیشدند، اما تصاویری که در این نقاط کشیده شدهاند جزء خیرهکنندهترین دیوارنگارههای به جامانده در غارها هستند و از همین رو تمرکز این مطالعه روی آنها قرار داده شد.
به گفته ران بارکای (Ran Barkai) از مولفان این پژوهش، غارنشینان از آتش برای روشن کردن غار استفاده میکردند که همزمان سطح اکسیژن را نیز کاهش میداد. نقاشی کشیدن در این شرایط عمدا و با هدف وصل شدن به عالم ملکوت انجام میشد.
برکای میگوید غارنشینان معمولا دیواره سنگی غار را به عنوان درگاهی بین جهان خود و دنیای مردگان یا جهان زیرین (Underworld) میدیدند که رونق و رشد را برایشان تداعی میکرد. از همین رو امکان دارد کشیدن این نقاشیها بخشی از یک نوع آیین تشرف یا پاگشایی باشد که در اسطورهشناسی با عنوان آیینهای مرتبط با پذیرش فرد در یک گروه تعریف میشود.
جزئیات بیشتر در این باره در مجله علمی Time and Mind: The Journal of Archaeology, Consciousness, and Culture منتشر شده است.
