سرانه فضای سبز نواحی و محله‌های شرقی منطقه۷ تهران صفر است

منطقه هفت تهران از شمال، همجوار با مناطق ۳ و ۴ است و از شرق با منطقه ۸ از غرب با منطقه شش و از جنوب با مناطق ۱۲ و ۱۳ شهرداری همسایه‌ است. مرز شمالی این منطقه بزرگراه رسالت، مرز شرقی خیابان‌های مجیدیه (استاد حسن بنا) و سبلان، مرز جنوبی خیابان‌های انقلاب و دماوند و مرز غربی آن بزرگراه مدرس و خیابان شهید دکتر مفتح می‌باشد.

 

این منطقه از جمله مناطقی است که دارای دو بافت کاملا متفاوت از هم است. از بزرگراه شهید صیاد شیرازی به سمت غرب، شرایط بسیار خوبی دارد و ساکنین این قسمت از منطقه که شامل نواحی اندیشه، بهجت آباد، بهار، مصلی، هفت تیر، شریعتی، آپادانا، سهروردی، عباس آباد و تخت طاووس است، از تمکن مالی متوسط به بالا برخوردارند. تقریبا تمامی مراکز اجرایی و رفاهی در این قسمت از منطقه متمرکز است.

هرچند سرانه فضای سبز در کل شهر تهران، موضوع قابل دفاعی نیست، ولی در قسمت غربی منطقه ۷ شهرداری تهران، شرایط نسبت به قسمت شرقی ـ که ذکری از محله‌های آن رفت ـ خیلی بهتر است، به طوری که محله‌های نظام آباد، گرگان، حشمتیه و خواجه نظام دارای کمترین فضای سبز برای تنفس و رفاه حال اهالی هستند.

برای اینکه بیشتر متمرکز و متوجه اوضاع این قسمت از منطقه شویم، محله نظام آباد که خود شامل دو ناحیه و چند محله بزرگ می‌شود را به عنوان نمونه مورد بررسی قرار می‌دهیم. خیابان شهید مدنی از میدان امام حسین(ع) شروع و تا میدان رسالت ادامه می‌یابد، در دو سوی شرقی و غربی این خیابان، خیابان هایی چون شهید نامجو، خواجه نظام، سرباز، کهن، ناجی، گلش دوست، مسیل باختر حسینی، شارق، دماوند، انقلاب، استاد حسن بنا و کرمان وجود دارند. تمامی این خیابان‌ها که در این قسمت از منطقه ۷ قرار دارند یک پارک متوسط استاندارد ندارند، یا بهتر است گفته شود اساسا پارک و بوستانی وجود ندارد. در تقاطع شهیدمدنی و شهید محمودی، یک پارک کوچک وجود دارد که مرکز تجمع اراذل و اوباش، متکدیان و معتادان است. در گوشه‌ای از این پارک!!! تعداد اندکی تاب و سرسره فلزی زنگ زده برای به اصطلاح سرگرمی بچه‌ها در نظر گرفته شده است. حدود ۷۰۰۰۰۰۰ متر مربع مساحت این قسمت از منطقه ۷ شهرداری تهران با جمعیتی حدود نیم میلیون نفر، از هر گونه امکانات رفاهی و تفریحی محروم هستند و در مجموع، سرانه فضای سبز نواحی و محله‌های ذکر شده صفر است.

خبرنگار دیدارنیوز در عبور از خیابان شهید مدنی با ریش سفیدان و مردان سالخورده قسمت شرقی منطقه ۷ که برای گذران اوقات فراغت خود، در جلوی ایستگاه مترو شهید مدنی دور هم جمع شده بودند و گپ و گفت می‌کردند، مواجه شد. افراد سالخورده‌ای که از روی اجبار و به دلیل فقر فضای سبز، به دو عدد نیمکت و سکو‌های سیمانی جلوی مترو شهید مدنی پناه آورده بودند. صحنه‌ای که باعث ناراحتی و تألم هر عابری می‌شود.

در ضلع شرقی درب شمالی ایستگاه مترو شهید مدنی، پمپ بنزین قرار دارد و در ضلع جنوبی آن، ساختمان تجاری بزرگ تیراژه ۲ که هر کدام داستان مفصلی دارند. طی چند سال گذشته این تنها پمپ بنزین منطقه ۷ شرقی، هر شش ماه فقط چند روز به مردم سوخت رسانی می‌کرده است. از یک سال قبل یعنی از اوایل سال ۱۳۹۷ این پمپ بنزین به طور کامل تعطیل شده و مردم برای پر کردن باک خودرو‌های خود مجبورند یا به خیابان دماوند یا اتوبان رسالت مراجعه کنند و کسی هم پاسخگوی این داستان نیست.

 

 

شاید برای پر کردن باک بنزین، اهالی بتوانند تحمل مسیری طولانی‌تر را داشته باشند و به روی خود نیاورند، ولی موضوع و معضل دیگری که باعث آزار و ناراحتی اهالی محله‌های شرقی منطقه ۷ شده است، ساختمان عظیمی است که اکنون به نام تیراژه ۲ معروف است. این ساختمان جز یک نمای زیبا و عظمتی ظاهری، نماد و نمود و اثر دیگری در زندگی این مردم ندارد زیرا با توجه به اینکه تمامی طبقات این ساختمان در اختیار برند‌های پوشاک و خوراک اروپایی است و مشتری‌های این برند‌ها از مناطق دیگر تهران می‌آیند، مردم این نواحی از منطقه، اساسا توان خرید از اینگونه مکان‌ها را ندارند. این در حالی است که به قول و اذعان اهالی محل، زمین این ساختمان به انضمام چند زمین وسیع و بزرگ دیگر یعنی از درب جنوبی ایستگاه مترو شهید مدنی تا خیابان قاسم حسینی و تا درب شرقی بیمارستان امام حسین (ع) (حدود دو و نیم هکتار) قرار بود از طرف شهرداری خریداری و تبدیل به بوستان شود. ظاهرا محل ساختمان تیراژه ۲ توسط یک سنبه پر زور از شهرداری خریداری شده و عملا نصف ظرفیت بوستان تبدیل به بتن شده است و بقیه املاک اطراف نیز به تعمیرگاه و انبار مبدل گشته است. مشاهده وضعیت و مظلومیت اهالی این منطقه برای هر فعال اجتماعی درد آور است.

جالب‌تر و قابل تامل‌تر اینکه در خیابان شهید مدنی، نرسیده به چهار راه سبلان، بوستان کوچکی وجود داشت که گاهی بچه‌ها و سالخوردگان محل به آنجا مراجعه می‌کردند. در دوره‌ای که شورای شهر تهران در اختیار «آبادگران» بود، شبانه این بوستان ۱۰ هزار متری گود برداری شده و ظرف چند ماه، هشت طبقه ساختمان تحت عنوان خیریه! بنا شده است. جالب‌تر اینکه مسئول وقت مربوطه در شهرداری، خود متولد همین محله بوده و هنوز منزل و مغازه فرش فروشی پدرش چند کوچه پایین‌تر از این بوستان قدیم و ساختمان جدید است.

 

اگر کسی بخواهد یک اصله درخت را در حیاط خود قطع کند با جرائم سنگینی از طرف شهرداری مواجه می‌شود، ولی در چشم به هم زدنی، ۱۰ هزار متر بوستان را نابود کرده و به جای آن، اسکلت بتون می‌کارند. باید پرسید و بررسی کرد که این ساختمان خیریه، تاکنون چه سودی برای اهالی محل داشته است، چراکه نکته قابل توجه آن است که طبقات پایین این خیریه به باشگاه‌های ورزشی خصوصی گران قیمت اجاره داده شده است و طبقات فوقانی هم مورد استفاده شخصی قرار گرفته است.

اهالی نواحی و محله‌های شرقی منطقه ۷ شهرداری تهران، سرانه فضای سبز و مراکز رفاهی و تفریحی ندارند و اگر چند متری هم وجود داشت یا می‌توانست تبدیل به فضای سبز شود، عملا و با استفاده از قدرت‌های ماورایی! تصرف یا خریداری شده است.