قدرناشناسی نسبت به امام، افسوس بزرگی است

دیدارنیوز - ابوالفضل فاتح با نوشتن متن زیر در سالگرد امام خمینی، از همگان خواسته است که دوباره اماممان را مبنا قرار دهیم.

 

نسل ما هرگز دو لحظه را فراموش نمی‌کند. یکی اوج شعف در لحظه فرود پرواز انقلاب در خاک میهن و دیگری عمق اسف در لحظه عروج ملکوتی امام خمینی (ره). امام خورشیدی بود که  بازه طلوع معنوی و غروب مادی اش برای یکایک ما ترسیم کننده یک روز آسمانی و زیست در روضه رضوان بود.

امام خمینی با هر تعریف تئوریک  و هر نوع نگاه یک «مگا لیدر» یا «ابر رهبر» است که مخالفانش نیز نمی‌توانند عظمت شخصیتی و دامنه تاثیرگذاری ایشان را انکار نمایند. ایشان در فرصت کوتاه شکل گیری و پیروزی انقلاب و دوران تاسیس نظام  به ملت و کشور ما هویتی ارتقاء یافته،  پیشرو و مستقل ارزانی داشت که بخش اعظم رهبران پیشین این کشور از عهده آن بر نیامده اند. این ارتقاء هویتی به ایران محدود نماند و جامعه مسلمانان به ویژه تشیع  قدرتی دوباره یافت.

او بنده‌ی خالص خدا بود. خدمت به مردم را سیره مردان خدا می‌دانست. در شیوه سیاست ورزی اش اهل پنهان کاری از مردم نبود و در این مسیر صداقتی وصف ناشدنی داشت، لذا از افشای هیچ یک از رازهایش نمی‌هراسید. او اساسا کاری نمی‌کرد که توضیحش برای مردم دشوار باشد. با کسی رقابت نداشت، اهل تبلیغ و نگران خود نبود و همین نگران خود نبودن عظمتی وصف ناشدنی به ایشان بخشیده بود. خویش را خدمتگزار مردم می‌دانست و بار‌ها آبرویش را برای عظمت ملت با خدا معامله کرد.

انقلاب امام یک بعثت بود. قدرت علمی، استحکام اخلاقی، خصائص انسانی، اصالت، خلاقیت، هوش فردی و هوش استراتژیک، قدرت بسیج وتوامند سازی و عزت آفرینی ایشان، ملت ایران را دارای توانمندی‌های منحصر بفردی ساخته بود که جز در بعثت‌های بزرگ تاریخ در کمتر زمانی می‌توان سراغ آن را گرفت. تاریخ خیزش ها‌ی گذشته‌ی ملت ایران نیز گواه است؛ عظمت ها، ارزش‌ها و راه‌های نرفته‌ای که با امام گشوده شد، از طرق دیگر به این زودی‌ها دست یافتنی نبود.

قدر ناشناسی نسبت به چنین امامی، افسوس بزرگی است. افسوس بزرگی است که بسیاری از مسئولان و جریانات و نهاد‌ها و روحانیان که در دامان کرامت و اقایی امام  حیاتی دوباره یافتند، ارزش‌های وجودی آن شخصیت و توصیه‌های ایشان به ویژه نسبت به حقوق اساسی ملت و اساس اسلام را نادیده گرفتند و به کژراهه رفتند. تکلیف کسانی که در حیات امام به امام معتقد نبودند واکنون بر سفره ایشان نشسته اند روشن است. اما آن‌ها که برکشیده امام بوده و اکنون از خود مخالفت یا بی اعتنایی به ارزش‌های بنیادی ایشان نشان می‌دهند بی انصاف ترند. لختی تامل کنیم، انصافا اگر امام نبود امروز بسیاری از روحانیون و سیاسیون ما کجا بودند و در کدام تراز اجتماعی داشتند؟ ما کجا بودیم؟

امام  خود را معصوم نمی‌دانست. قاطعیت و استحکام رای داشت، اما انتقاد را موهبت الهی می‌پنداشت و از عذرخواهی و حتی اعلام پشیمانی از برخی تصمیمات نیز ابایی نداشت. خود اهل اجتهاد‌های بن بست شکن و گره گشا  بود و اگر امروز در میان ما بود نخستین کسی بود که آراء خود را مورد اجتهاد قرار می‌داد و اگر به نقطه‌ی جدیدی دست می‌یافت با شهامت تمام نتیجه تجدید نظر خود را اعلام می‌کرد؛ لذا ابایی از اجتهاد در اندیشه و بررسی اقدامات و اجتهادات ایشان در مجامع علمی نداشت، چنانچه در حوزه‌های علمیه ما نیز قرن هاست نظرات بزرگان با احترام و صراحت بررسی و تایید، نقد و حتی رد می‌شود. اما این که این روز‌ها انکار امام، عدول از امام، ایجاد شبهه و حتی هتک امام در میان برخی افراد که یا سابقه‌ای در انقلاب داشته و یا وابستگی به نظام دارند، سکه رایج شده و برای برخی نماد خودنمایی جای تامل دارد. همین گونه تحریف امام و مشاهده پوستین‌های وارونه‌ای  که  امام را صرفا پوسته‌ای برای اقدامات ناصواب و متحجرانه خود گرفته اند دردناک  و غم انگیز است.

ابتکار عظیم امام در مفهوم یگانه‌ جمهوری اسلامی که تقید و مشروط سازی جمهوری و اسلام به یکدیگر است راه را برای هر بن بستی بسته است. متاسفانه این مفهوم یگانه به درستی درک نشد و انقلاب و مردم قربانی شکاف اسلام خواهی بیگانه با جمهوری و جمهوری خواهی بیگانه با اسلام شد و مصائب عظیمی از همین انحراف و شکاف  پدید آمد. این دو جریان همان دو جریانی هستند که امام در طول حیات پر برکتشان بار‌ها و بار‌ها نسبت به آن‌ها هشدار دادند.

بخش دیگر مفاسد و ضعف‌هایی که امروز به آن آلوده ایم محصول انحرافات،  غفلت ها،  مسئولیت ناپذیری‌ها،  بی عرضه گی‌ها و نادانی‌ها و باندبازی‌های مافیایی است که در هر سیستمی در جهان اتفاق بیفتد نتیجه‌ای جز این نخواهد داشت و ظلم است که  برای فرار از مسئولیت، کاستی‌ها را به مبانی اندیشه‌ای امام و انقلاب منتسب کنیم. در ناکارآمدی ها، کاستی ها، مفاسد و عدول‌ها و بی عدالتی ها، هر دو جناح کشور و بسیاری از بزرگان مسئولند. یکایک ما نیز مسئولیم.

چهل سال برای هر یک از ما فرصتی برای مقایسه‌ها و داوری‌های منصفانه فراهم آورده است. در عرصه داخلی نسخه‌های مختلفی ارائه شد، اما کسی هست که ادعا کند نسخه‌ی جامع تری از نسخه امام  که جامع دین و میهن و حافظ عزت باشد، ارائه داده است؟ در عرصه جهانی نیز  نسل‌های مختلف رهبران از غرب وشرق عالم پیش روی ماست. امام دردانه‌ای کم نظیر و بالا بلند است. انصاف نیست سکوت کنیم. سکوت ما مظلومیت مضاعف امام که امروز مظلومترین شخصیت انقلاب است را به دنبال دارد.

فرصت سالگرد امام را مغتنم بدانیم، همه به ویژه آنان که افتخارشان انتساب به خط امام است،   دوباره اماممان را مبنا قرار دهیم و باور داشته باشیم که انحراف از ایشان نتیجه‌ای جز حرمان به دنبال نخواهد داشت.