چهره هایشان سرشار از خستگی و رنجی است که این مهاجرت ناخواسته بر دوششان نهاده و تو می توانی این را از خطوط ناموازی و عمیق صورتهایشان به خوبی بفهمی. وقتی خانه، کوچه، خیابان، وحتی مردمان متعلق به فرهنگ و زادگاه تو نیستند، تومجبوری در هزار توی این زندگی با هزار ترفند وارد مرزکشوری شوی تا شاید بتوانی در سایه سار هزار توی کوچه هایش دمی بیاسایی و به زندگی جدید پیش رو بیندیشی. اینجا همان کوچه های زندگی است برای مردمان مهاجر زنان و کودکان افغان. اینجا «زندگی در سایه ای» بیش نیست. من، به آن ها قول دادم بیشتر به سراغ دل هایشان بروم.
