دیدارنیوز - امروز که شهادت نامه حاضرین در محضر امام منتشر شد و بر همگان معلوم شد که نامه ششم فروردین ١٣٦٨ که توسط امام و خطاب به قائم مقام وقت رهبری نوشته شده بود و همچنین نامه امام درباره نهضت آزادی، نگاشته خامه ی امام خمینی (س) بوده است، بیش از هر زمان دیگر مظلومیت یادگار امام مرحوم حجت الاسلام و المسلمین حاج سید احمد خمینی بر همگان معلوم شد.
مظلومیتی که اگر آن را رصد کنیم، معلوممان می شود که از سالهای نخستین انقلاب هر زمان به نوعی در جریان بوده است و متأسفانه تا به امروز ادامه دارد. اوایل انقلاب ، بنی صدر بر حاج سید احمد آقا تاخت و او را متهم کرد. پیش از او بسیاری از دوستان انقلاب در حزب جمهوری اسلامی، این فرزند مظلوم امام را متهم ساختند، بعد ها جریانات راست و بعد هم طیف مرتبط با مرحوم آیت الله منتظری و نهضت آزادی. روزگاری برخی از اعضای جامعه مدرسین و در ایامی دیگر گروهی دیگر.
یادگار عزیز امام، سید احمد آقای خمینی، مظلومیت خود را از امام به ارث برده است؛ چراکه هرجا هر کس به سبب عظمت شخصیت امام نتوانسته بر امام بتازد و از طرفی سخنی از امام را نمی پسندیده، به یادگار امام تاخته است و او را هدف تهمت خویش کرده است.
وقتی امام افراط گرایی حزبی ها را درست نمی دانستند، آنها «احمدآقا» را متهم کردند که بنی صدری است و به دنبال «خط سه »است و نمی گذارد امام به حرف آنها برسد، وقتی امام نفاق بنی صدر را تاب نیاورد، او «احمد آقا» را مورد تهمت قرار داد، وقتی امام انحصارگرایی راست ها را در مجلس مورد نقد قرار دادند و باعث پیدایش مجمع روحانیون مبارز شدند، آنها یادگار امام را نواختند، وقتی امام با فتاوی روشنگرایانه ، خط بطلان بر تحجر کشیدند، باز از دل حوزه احمد آقا را هدف گرفتند. وقتی امام به حوزه ها پول ندادند، آنها گفتند که احمد آقا نمی گذارد، وقتی امام ، آقای منتظری را کنار گذاشتند، گفتند احمد آقا جعل می کند. وقتی در قضیه سید مهدی هاشمی، امام نتوانستند از خون بی گناهان بگذرند و دستور پیگیری تمام و کمال دادند،گروهی گفتند احمد آقا می خواهد خود را بالا بکشدو. .....
احمد آقا همیشه مظلوم بوده است. چراکه همیشه به پدر وفادار مانده است. و چه بسا خود همین را می پسندیده تا گرد بر زلال جان و روح امام ننشیند. اما امروز هم این مظلومیت ادامه دارد و چه بسا به فرزندان او به ارث رسیده باشد.
..
بسیار مناسب است که امروز چند سخن از امام درباره فرزندشان را با هم مرور کنیم تا بهتر مظلومیت ایشان را دریابیم.
الف) سفارش امام: «احمد بداند کسانى خصوصاً مثل او که در این امور اجتماعى یا سیاسى وارد مى شوند، مصون از افترا و ضربه نیستند و باید او حساب خود را با خداى قادر متعال درست کند و به ذات مقدسش اتکال نماید و از بشر ضعیف هراس نداشته باشد که مکاید بشرى چون خود بشر زودگذر و فانى است و همه به سوى او- جل و علا- خواهیم رفت و اکنون نیز در محضر مبارک او هستیم»
ب)سؤال یادگار امام و شهادت امام: «از آنجا که همیشه واسطه بین حضرت عالى و مسئولین و غیر مسئولین در امور سیاسى این جانب مى باشد و از آنجا که گاهى دستورات حضرت عالى با خطوط فکرى بعضى از دست اندرکاران و یا گروه ها و افراد عادى برخورد جدى دارد، تحلیلها و تفسیرها شروع مى‌گردد و بعضی ها این گونه تشکیک مى کنند که مثلًا خبر واحد است و یا معلوم نیست و از این قبیل. آیا چه قبل و چه بعد از انقلاب حتى کلمه اى بر آنچه فرموده بودید اضافه و یا کم کرده‌ام؟ و یا نعوذ باللَّه مطلبى را به حضرت عالى به دروغ نسبت داده‌ام؟ و یا خداى نخواسته عمدى بر خلاف رضاى حضرت عالى کارى انجام داده‌ام؟ ارادتمند، احمد خمینى.»
« من شهادت مى دهم که احمد فرزند این جانب از موقعى که در مسائل روز وارد شده است و تماس با کارهاى این جانب داشته است تا حال تحریر این کلمات از او خلاف دستورات این جانب مشاهده نکرده‌ام و در اعلامیه ها و امثال آنها تصرفى بدون رضاى من نکرده است و چیزى بر خلاف گفته هاى من به من نسبت نداده است و بالجمله خلافى از او مشاهده نکردم. لکن باید احمد بداند کسانى خصوصاً مثل او که در این امور اجتماعى یا سیاسى وارد مى شوند، مصون از افترا و ضربه نیستند و باید او حساب خود را با خداى قادر متعال درست کند و به ذات مقدسش اتکال نماید و از بشر ضعیف هراس نداشته باشد که مکاید بشرى چون خود بشر زودگذر و فانى است و همه به سوى او- جل و علا- خواهیم رفت و اکنون نیز در محضر مبارک او هستیم. و السلام على من اتبع الهدى. از خداوند تعالى توفیق خدمت به خلق براى همه دست‌اندرکاران و براى منسوبان به خود خواستارم»
ج)وصیت امام: «پسرم! از زیر بار مسئولیت انسانى که خدمت به حق در صورت خدمت به خلق است شانه خالى مکن که تاخت و تاز شیطان در این میدان، کمتر از میدان تاخت و تاز در بین مسئولین و دست اندرکاران نیست و دست و پا براى به دست آوردن مقام هر چه باشد- چه مقام معنوى و چه مادى- مزن به عذر آنکه مى خواهم به معارف الهى نزدیک شوم یا خدمت به عباد اللَّه نمایم؛ که توجه به آن از شیطان است چه رسد که کوشش براى به دست آوردن آن. یکتا موعظه خدا را با دل و جان بشنو، با تمام توان بپذیر و در آن خط سیر نما: قُلْ انَّما أَعِظُکُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّه مَثْنى وَ فُرادى .»
د)دعای امام: «بارالها! احمد را نزد خود محمود، و فاطى را مفطوم، و حسن را احسن فرما، و یاسر را به یُسر برسان، و این خانواده منتسب به اهل بیت عصمت (ع) را با عنایات خاصّه خود تربیت کن و از شرّ شیاطین درونى و برونى حفظ فرما و سعادت دارَیْن را به آنان عطا فرما. و آخر وصیت من آن است که در خدمت به ارحام، خصوصاً مادرت که به ما حق ها دارد کوشش کن و رضاى آنان را به دست آور. و الحمد للَّه اوّلًا و آخراً، و الصلاة على رسول اللَّه و آله الأطهار و اللعنُ على أعدائهم.»
ه)شهادت امام: «این جانب هیچ گاه میل نداشته و ندارم که درباره نزدیکان خود سخنى بگویم یا دفاعى کنم. لکن علاوه بر آنکه در پیشگاه مقدس حق- جل و علا- مقصر و مجرمم و از درگاه متعالش امید عفو و بخشش دارم و تمام سرمایه‌ام اعتراف به تقصیر و عذر از آن است و در نزد مسلمانان و ملت عزیز نیز اعتراف به قصور و تقصیر و از آنان امید عفو و طلب آمرزش دارم، در پیش گروههایى و اشخاصى گناهانى نابخشودنى دارم و احتمال قوى مى‌دهم که پس از من براى انتقامجویى از من به بعض نزدیکان و دوستانم تهمتها که من آنها را ناروا مى‌دانم بزنند و به آتشى که باید مرا بسوزانند آنان را بسوزانند و احیاناً به صورت دفاع از من انتقام مرا از آنها بگیرند.»
