دیدارنیوز-مهدی عبدلی*: در قلب تهران، شهرکی به نام پیکانشهر این روز‌ها با بحرانی حیاتی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند: بی‌آبی. شهرکی که با نام شرکت ایران‌خودرو گره خورده و روزی با هدف خانه‌دار شدن کارگران شریف آن مجموعه بنا شد، امروز در عطش آب، به نماد فراموشی و بی‌عدالتی بدل شده است.
شرکت ایران‌خودرو؛ متولی خاموش
شرکت ایران‌خودرو، به‌عنوان بنیان‌گذار و متولی اصلی این شهرک، اکنون محل تصفیه‌خانه و مخازن آب را در اختیار دارد. با وجود آگاهی از بحران بی‌آبی، هیچ اقدام مؤثری برای رفع آن صورت نگرفته است. این سکوت، نه تنها غیرمسئولانه، بلکه غیراخلاقی است. چگونه شرکتی که روزی برای رفاه کارگرانش شهرک ساخت، امروز چشم بر تشنگی کودکان همان خانه‌ها بسته است؟
اداره آب؛ سیاست‌های خشک و بی‌رحم
اداره آب نیز با قطع جریان آب به دلیل بدهی‌هایی که بسیاری از ساکنان آن را غیرمنصفانه می‌دانند، نقش مهمی در تشدید بحران ایفا کرده است. این بدهی‌ها، حاصل محاسبات اشتباه، مصرف متداخل و عدم توجه به هدررفت آب هستند. آیا محروم‌سازی مردم از ابتدایی‌ترین حق زندگی، راه‌حل مناسبی برای مدیریت منابع است؟ انتظار می‌رود نهاد‌های مسئول با بازنگری در شیوه محاسبه و اصلاح زیرساخت‌ها، رویکردی انسانی‌تر اتخاذ کنند.
مستندات بحران؛ ورود نهاد‌های رسمی
بحران بی‌آبی در پیکانشهر تنها یک دغدغه مردمی نیست، بلکه اکنون به مسئله‌ای رسمی و قابل پیگیری تبدیل شده است. در دو مرحله، تجمعات مدنی زنان خانه‌دار برای اعتراض به بی‌آبی شکل گرفت که با ورود پلیس محلی و پلیس امنیت منطقه ۵ تهران همراه بود. این تجمعات، با حفظ آرامش و احترام، صدای تشنه‌لبی فرزندانشان را به گوش مسئولان رساندند.
در پی این اعتراضات، نهاد‌های مختلف وارد بررسی موضوع شدند:
- شهرداری منطقه ۲۲ تهران
- شخص شهردار تهران، آقای زاکانی
- وزیر نیرو، آقای خسروی
- مدیر آب‌های منطقه غرب، آقای عظیمی
- فرمانده پایگاه دوم سازمان اطلاعات فاتب
- و همچنین روند شکایت رسمی در قوه قضاییه که در حال بررسی است
این ورود‌ها نشان می‌دهد که مسئله، از سطح محلی فراتر رفته و نیازمند پاسخگویی شفاف، سریع و مسئولانه است.
صدای زنان؛ فریاد تشنگی در سکوت
در این میان، نقش زنان خانه‌دار پیکانشهر برجسته‌تر از همیشه است. آنان که هر روز با کمبود آب، شرمندگی را در نگاه کودکانشان لمس می‌کنند، حالا پیشگامان مطالبه‌گری شده‌اند.
امروز، صدای تشنه‌لبی زینب‌های پیکانشهر برخاسته است. فاجعه نباید در سکوت دفن شود، بلکه همین سکوتِ زنان، فریادی‌ست که عرش را به لرزه درمی‌آورد.
مثل آبی که به جای جاری شدن، در لوله‌های بسته می‌ماند.
مثل صدایی که به جای شنیده شدن، در دیوار‌های بی‌تفاوتی گم می‌شود.
این صدا پژواک مظلومیتی‌ست که تنها عدالت، تدبیر و مسئولیت‌پذیری می‌تواند پاسخش باشد.
*عضو هیئت مدیره
