بانوی برتر دوچرخه‌سواری جاده زنان ایران با توجه به مشکلات این ورزش در ایران و عدم حمایت و برنامه‌ریزی صحیح مسوولان داخلی می‌گوید در شرایط نابرابری با رقبا به قهرمانی آسیا خواهند رفت.
دیدارنیوز: ماندانا دهقان، بانوی برتر دوچرخه‌سواری جاده زنان ایران، مثل همیشه ناچار است با هزینه شخصی راهی مسابقات بین‌المللی شود. محدودیت‌های پیش‌روی بانوان دوچرخه‌سوار در کشور آن‌قدر زیاد است که اگر کسی بخواهد مسیر حرفه‌ای در این رشته را طی کند، باید صفر تا صد کار را خودش انجام بدهد.
از حضور در تورنمنت‌های بین‌المللی تا خریداری تجهیزات و سایر تدارکاتی که برای یک ورزشکار ملی‌پوش نیاز است. لژیونر دوچرخه‌سواری زنان به‌تازگی در رقابت‌های ترکیه به میدان رفت تا بعد از دوری طولانی‌مدت از میدان مسابقه خودش را محک بزند. رقابت‌های قهرمانی آسیا و بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو، دو رویداد مهمی هستند که ماندانا در پیش دارد. او در گفتگو با «شرق» از اوضاع و احوال این روزهایش می‌گوید.
بالاخره بعد از مدت‌ها وقفه توانستید در یک تورنمنت بین‌المللی شرکت کنید.
بله، همین‌طور است. آخرین مسابقه‌ای که من و بقیه بچه‌های تیم ملی جاده در آن شرکت کرده بودیم، مرداد‌ماه بود که در ترکیه برگزار شد. از آن زمان به بعد فقط تمرین کردم تا اینکه الان با هزینه خودم دوباره به ترکیه رفتم. به هر حال با توجه به محدودیت‌های کرونا و از همه مهم‌تر هزینه‌های رفت‌و‌آمد، مسابقه‌دادن در ترکیه برای من به‌صرفه‌تر است. متأسفانه، چون در ایران تیم‌های باشگاهی حمایتی از زنان دوچرخه‌سوار نمی‌کنند و فدراسیون دوچرخه‌سواری هم برنامه‌ای برای اعزام تیم ملی به این رقابت‌ها نداشت، من شخصا به ترکیه آمدم و در قالب تیم‌های باشگاهی این کشور وارد این تورنمنت شدم. مسابقات زیر نظر اتحادیه جهانی دوچرخه‌سواری برگزار می‌شود و امتیازات آن در رنکینگ جهانی ورزشکاران هم محاسبه می‌شود. برای من مهم است که بتوانم جایگاهم را در رده‌بندی جهانی ارتقا دهم.
سطح مسابقات چطور بود و چندم شدید؟
همه چیز خیلی خوب بود. بیشتر شرکت‌کنندگان این رقابت‌ها دوچرخه‌سواران اروپایی بودند. فرانسه، اوکراین، روسیه، بلاروس، بریتانیا، مجارستان، رومانی و... کشور‌هایی بودند که نفرات خوبی را به ترکیه آورده بودند. به جز ایران، فقط دو کشور قزاقستان و ازبکستان به‌عنوان نماینده آسیا در این رقابت‌ها حضور داشتند. مسابقات در دو روز برگزار شد. روز اول در مسیر کوهستانی و سربالایی بود که مسیرش خیلی تکنیکی و فنی بود. من تا به حال در چنین مسیری پا نزده بودم. از مجموع ۹۴ نفر، سی‌وهشتم شدم. در مجموع از عملکردم راضی نبودم. من هم اگر مثل رقبا برنامه‌ریزی خوبی داشتم، می‌توانستم نتیجه بهتری بگیرم و در جمع ۱۰ نفر قرار بگیرم. بیشتر نفرات دو، سه ماه قبل از این مسابقه در ترکیه اردو داشتند و با این مسیر آشنا بودند. مسابقه روز دوم هم در مسیر کفی بود و در تخصص من نبود. اینجا هم بین ۱۰۳ ورزشکار به رتبه ۴۱ رسیدم.
فدراسیون دوچرخه‌سواری در این دو سالی که کرونا بوده، هیچ اعزامی برای تیم‌های ملی نداشته. ظاهرا قرار است اسفندماه به رقابت‌های قهرمانی آسیا اعزام شوید. فکر می‌کنید بعد از این‌همه دوری از مسابقه، بتوانید نتیجه خوبی بگیرید؟
دو سال واقعا زمان زیادی بود که بخواهد در کار ما وقفه ایجاد کند. درست است که کرونا بود و برنامه‌ها را مختل کرد؛ اما کرونا در همه جای دنیا بود. فقط در ایران نبود. متأسفانه در این ایام، دوچرخه‌سواری ما تعطیل شد. شرایط بد اقتصادی ورزش و حمایت‌نشدن باشگاه‌ها هم موجب شد هیچ برنامه منسجمی نداشته باشیم و فقط چند مسابقه داخلی برگزار کنیم. این در حالی است که کشور‌هایی مثل ازبکستان و قزاقستان در این مدت خیلی خوب کار کردند و توانستند اردو‌های بلند‌مدتی در ترکیه داشته باشند. می‌خواهم بگویم که ما باید در شرایط نابرابری نسبت به رقبا به قهرمانی آسیا برویم. ضمن اینکه مسابقه‌دادن در رشته دوچرخه‌سواری به عوامل زیادی بستگی دارد. مسیر مسابقه و شرایط آب‌و‌هوایی تأثیر زیادی در عملکرد فرد دارد. تا به محل مسابقات (تاجیکستان) نرویم، نمی‌شود گفت که چه چیزی در انتظارمان است. فدراسیون در نظر دارد قبل از قهرمانی آسیا ما را به دو تورنمنت دیگر در ترکیه بفرستد. امیدوارم که بتوانم با شرکت در این مسابقات به آمادگی خوبی برسم.
شما تا پیش از آمدن کرونا، در باشگا‌های آسیایی و اروپایی هم لژیونر بودید؛ اما ظاهرا مدتی است که فعالیتی در هیچ تیمی ندارید.
بله، من تا قبل از کرونا برای یک تیم هلندی و ویتنامی مسابقه می‌دادم؛ اما متأسفانه با شیوع کرونا فعالیت تیم‌های باشگاهی خارجی هم کم‌رنگ شد. ضمن اینکه در اروپا آن‌قدر دوچرخه‌سوار زیاد است که کسی خیلی به دنبال جذب نماینده‌های آسیا نیست. اروپایی‌ها خیلی رغبتی به استفاده از دوچرخه‌سواران آسیایی نشان نمی‌دهند. آسیایی‌ها هم در این شرایط بیشتر سعی می‌کنند با تیم‌های ملی‌شان در رقابت‌ها شرکت کنند و خیلی برنامه‌ای برای تیم‌های باشگاهی‌شان ندارند.
ورزش ایران سال آینده بازی‌های مهم آسیایی را پیش‌رو دارد. نگاه ستاد عالی این بازی‌ها به اعزام رشته‌ها بر حسب مدال‌آوری آنهاست. دوچرخه‌سواری بانوان شانسی برای اعزام به باز‌های ۲۰۲۲ هانگژو دارد؟
به طور قطعی چیزی هنوز نگفته‌اند؛ ولی گفتند که نگاه‌شان به دوچرخه‌سواری زنان حمایتی خواهد بود. تا به الان یک نماینده از دوچرخه‌سواری جاده بانوان ایران در بازی‌های آسیایی حضور داشته و آن هم من بودم که به بازی‌های ۲۰۱۸ جاکارتا رفتم. امیدوارم اگر مسئولان برای این دوره می‌خواهند دوچرخه‌سواری زنان را اعزام کنند، تدارکاتش را هم در نظر بگیرند. بازی‌های آسیایی برای کشور‌ها خیلی اهمیت دارد و از مدت‌ها قبل برای آن برنامه‌ریزی می‌کنند. باید شرایط طوری باشد که ما از الان تا شهریور که موعد برگزاری بازی‌هاست، به طور میانگین هر ماه در یک مسابقه تدارکاتی برون‌مرزی شرکت کنیم. در غیر‌این‌صورت اگر ما روزی شش ساعت هم تمرین کنیم، هیچ فایده‌ای ندارد. یک دوچرخه‌سوار نهایتا می‌تواند دو ماه وقفه در کارش داشته باشد و از مسابقه دور باشد. از طرفی مسئولان باید موضوع سخت‌افزار ما را هم در نظر بگیرند. دوچرخه‌ها و تجهیزات ما در مقایسه با حریفان آسیایی واقعا سطح پایین و قدیمی است.
من در این چند سالی که ورزش حرفه‌ای کردم، بیشتر هزینه‌های تجهیزات را خودم تقبل کردم. همین قزاقستان و ازبکستان را هم که با ما مقایسه کنید، می‌بینید که چقدر با هم تفاوت داریم. کمیته ملی المپیک گفته که بعد از برگزاری انتخابی تیم‌های ملی و مشخص‌شدن نفرات، برای بازی‌های آسیایی به ما تجهیزات می‌دهد؛ اما این اصولی نیست. انتخابی‌های ما تقریبا تا نزدیک اعزام در جریان است. ما باید حداقل دو، سه ماه قبل از اعزام وسایل‌مان را بگیرم. یادم است که در بازی‌های آسیایی دوره قبل که به جاکارتا رفتیم، دوچرخه و تجهیزات را در فرودگاه به ما دادند. امیدوارم کمیته ملی المپیک تجدید نظری در این تصمیمش کند و اگر قرار بر اعزام ما بود، این کمک‌ها را زودتر عملی کند.
