دیدارنیوز ـ حسن محمدیان*: اولین باری که دکتر خجسته را دیدم تابستان سال ۱۳۷۳ در ساختمان رادیو در میدان ارگ تهران بود؛ زمانی که از رادیو کرمان به تهران آمده بودم. در آن زمان ایشان مدیر گروه تهران بودند که بعد‌ها تبدیل به شبکه تهران شد و قبل از آن هم سردبیری چندین برنامه رادیویی را عهده‌دار بودند و کار برنامه‌سازی را از پایه شروع کرده بودند.
از میان پیشنهاد‌های مختلف برای همکاری، من همکاری با ایشان را انتخاب کردم و به اتفاق ۳نفر با دکتر در یک اتاق کار می‌کردیم. این همکاری‌های رادیویی ادامه داشت تا بعد‌ها در شبکه سراسری رادیو، راه‌اندازی جشنواره بین‌المللی رادیو، تاسیس رادیو گفتگو و تاسیس اداره کل نظارت و ارزیابی رادیو و تا سال ۱۳۷۸ که ایشان معاون صدا‌ی سازمان صدا و سیما بودند، ادامه یافت.
من در اول آذر ماه ۱۳۸۸ به افتخار بازنشستگی نائل آمدم و از سازمان صدا و سیما خداحافظی کردم. در آن زمان یعنی سال ۱۳۸۸ دکتر خجسته در سمت معاونت برنامه‌ریزی و نظارت سازمان مشغول به خدمت بودند.
ویژگی‌های منحصر به فرد دکتر خجسته باعث شده بود که اکثریت قریب به اتفاق کارکنان رادیو ایشان را دوست، برادر، پدر و همکار ببینند و نه رئیسی عالی‌رتبه.
ویژگی‌های ممتازی، چون مردم‌داری، خیرخواهی، خوش‌اخلاقی، خداباوری و خداترسی در کنار صفات دیگری، چون آزاداندیشی و جوانمردی، پرهیز از گروه‌گرایی و باندبازی، استقلال در رای و نظر، تحول‌خواهی و شناخت مناسب از رسانه و حرفه‌ای‌گری باعث شد دکتر در زمان کوتاهی نظر اکثر کارکنان رادیو را به خود جلب کند.
خجسته شناخت بسیار خوبی از رسانه رادیو و نیرو‌های زیرمجموعه داشت و طرح‌های بزرگی را برای رادیو طراحی و اجرا کرد. او نگاهی نویی به مخاطب داشت و در واقع رسانه بدون مخاطب را «رسانه» نمی‌دانست و همین نگاه ایشان موج جلب اعتماد و افزایش مخاطبان رادیو در کل کشور شد.
ایجاد و گسترش شبکه‌های جدید و تخصصی، نگاه ویژه به حوزه پژوهش، گسترش کرسی‌های نظریه‌پردازی و آزاداندیشی در رادیو، احترام به اندیشمندان و جریان‌های فکری مختلف، تقویت برنامه‌های گفتگو محور در جهت همگرایی ملی به خصوص با تاسیس رادیو گفتگو، استفاده بهینه از تمام ظرفیت‌های ملی، ایجاد هویت جمعی و همبستگی عمومی در خانواده رادیو، مطرح شدن رادیوی جمهوری اسلامی ایران در مجامع بین‌المللی با برگزاری جشنواره‌های جهانی و توجه به آموزش نیروی انسانی از عملکرد‌های مثبت دوران مدیریت آقای خجسته بود.
فقط به عنوان یک نمونه به راه‌اندازی رادیو گفتگو در سال ۱۳۸۵ اشاره می‌کنم که مسئولیت آن به این جانب سپرده شده بود. صادقانه می‌گویم اگر حمایت‌ها و باور درونی ایشان نبود، قطعا ما موفق نمی‌شدیم این رادیو را راه‌اندازی کنیم. رادیویی که شعار آن «رادیوی جامعه چندصدایی ایران» بود. در مقابل تمام فشارها مقاومت و ایستادگی می‌کرد؛ فشار‌هایی که به ویژه از طرف دولت وقت و تفکرات طرفدار تک صدایی به ایشان وارد می‌شد. افراد و تفکراتی که امروز ریاکارانه خود را طرفدار آزادی، مردم و چندصدایی معرفی می‌کنند!
مطالبی که اخیرا آقای دکتر احمدی نژاد رئیس پیشین قوه مجریه در خصوص جناب دکتر خجسته مطرح کرده‌اند با هیچ منطق و عقل سلیمی قابل باور و حتی درک نیست.
آقای احمدی‌نژاد در درجه اول باید در پیشگاه عدل الهی پاسخگو باشند؛ همه ما باید خود را موظف بدانیم سرمایه فرهنگی و اجتماعی کشور را برای منافع شخصی و مطامع دنیوی نابود نکنیم. اما بنده به عنوان کسی که قریب ۴۰ سال کار رسانه‌ای کرده‌ام و اکنون هم مدیر مسئول مجموعه رسانه‌ای دیدار هستم، شهادت می‌دهم که اکثر کارکنان رادیو و بخش‌های مختلف صدا و سیما دکتر خجسته را به عنوان پدری مهربان و دلسوز قبول داشتند و دارند و اهانت و تهمت به ایشان را تهمت و اهانت به پدر رسانه‌ای خود می‌دانند.
کارکنان در تمام اوقات مدیران خود را مورد توجه و مطالعه قرار می‌دهند، صداقت و پایبندی مدیر به امور اخلاقی از نظر کارکنان به طور کامل مدنظر قرار می‌گیرد. آنان تقلب، حیله‌گری، ریا و دورویی را به طور کامل فهم و درک می‌کنند و درستکاری مصلحتی را از درستکاری واقعی تشخیص می‌دهند.
دکتر خجسته توانست در مدت مسئولیت خود در رادیو که قریب دو دهه به طول انجامید، با اخلاص و تواضع و انعطاف‌پذیری، وفاداری کارکنان رادیو را به دست آورد و این گونه نسبت‌های ناروا چیزی از ارزش‌های انسانی ایشان کم نمی‌کند.
این چند خط به احترام همکار و مدیری قلمی شد که همواره در کنار کارکنان و همکارانش ایستاد و امروز که آماج تیر طعنه و تهمت است، شایسته است که در کنار او ایستاد و به این ایستادگی افتخار کرد.
*مدیر مسئول مجموعه رسانه‌ای دیدار
