ورزشگاه حق کیست؟ آن آقای چاقو به‌دست یا این مادر و دختر روی پشت‌بام؟

کدام‌شان برایتان دلنشین‌تر است ؟ مادری که در پشت بام خانه همراه با فرزندش با حسرت بازی تیم محبوب شهرشان را می‌بیند و دیگری طرفداری که چاقو به دست از فنس بالا رفته تا دیگرانی را که آن سوی فنس احتمالا حرف هایی شبیه به آنچه از این سوی فنس گفته شده ، به زبان آورده اند، بفرستد گوشه قبرستان. 

سال هاست می گوییم فضای ورزشگاه ها مناسب نیست. برای اینکه ورزشگاه‌های ما شده جولانگاه این چاقو بدستان، درهایش را به روی این خانواده ها بستیم و هر روز این چالش‌مان عمیق‌تر می شود. وقتی با هر کدام از دوستان مسئول که حرف می زنیم هم می گویند راه حل بحران ورزشگاه ها، خانوادگی کردن آن است.

فقط بیایید همین مصاحبه های چند وقت اخیر را مرور بکنیم. احمدی معاون فرهنگی وزارت ورزش می گوید: «چاره کار و علاجش خانوادگی شدن ورزشگاه‌هاست اما چه کنیم که اختیارش دست ما نیست».

فاطمه سلحشوری نماینده تهران گفته بود: «رئیس جمهور اجازه ورود بانوان را صادر کرده اما وزارت ورزش انجامش نمی‌دهد.»

وزیر ورزش که این ماجرای خانوادگی شدن ورزشگاه‌ها اصلا یکی از شعارهای انتخاباتی‌اش از طرف دولت بوده چنان سکوت می‌کند که انگار چیزی در این باره نگفته و محمدرضا داورزنی که از شرایط استادیوم‌ها ناراضی است و می‌گوید گروهی پول می‌گیرند بیایند شعارهای ساختارشکنانه بدهند، درباره خانوادگی شدن ورزشگاه‌ها می گوید: «فعلا فقط توانستیم اجازه ورود بانوان به استادیوم‌های زیر سقف را تا حدودی بگیریم!»

همه به نوعی طفره می‌روند و هر روز شرایط دارد بدتر می شود. در ورزشگاهی که به این سادگی چاقو واردش می شود، گشت ویژه بانوان گذاشته‌اند تا دختران پسرنما را بگیرند و هر روز شرایط استادیوم‌ها بدتر می‌شود.

کاش این دو تصویر را به همه بزرگوارانی که دغدغه‌های درستی درباره ورود بانوان به ورزشگاه‌ها دارند، نشان دهند و ببینند با حضور کدام گروه، سکوها آرامش می‌گیرند؟ به راستی ورزشگاه حق کدام یک از این دو گروه است؟

اصلا شاید بد نباشد یک بار هم راهکار دم دستی ارائه شده از سوی مازیار ناظمی را چک کنند. چه اشکالی دارد؟ یک بار که ورود آقایان را ممنوع می‌کنید ، فقط خانم‌ها را به ورزشگاه راه دهید. درست یا غلط شاید نتایجی داشت که بتوان برای آینده مرجع تصمیم‌سازی باشد.

چه بسیار پدرانی که در حسرت دیدن یک فوتبال تیم مورد علاقه‌شان در کنار دخترهایشان، جوانی را سر کرده‌اند و چه بسیار دخترانی که کینه و نفرت این جو پسرزده را در دل‌های‌شان کاشته‌اند و حالا آن نفرت به درختانی تنومند در باورهایشان تبدیل شده است.